7 + 7 «άγνωστα» και «ψαγμένα» μέρη γύρω από την Τρίπολη! (εικόνες)

Το «νέο» μονοπάτι προς την Ανάληψη: Το δίαθλο που έγινε το καλοκαίρι στην πόλης μας, μας άφησε ως «προίκα» αυτό το καθαρισμένο μονοπάτι που ξεκινά από τη βορειανατολική γωνία του 11ου Συντάγματος και μπορεί να γίνει αφετηρία για διάφορες γραφικές διαδρομές.

Το μνημείο των πεσόντων Αρκάδων: Ανηφορίζοντας προς τον Άγιο Θεόδωρο, το συναντάμε στα δεξιά μας, πάνω από εκεί που τελειώνει η περίφραξη του 11ου Συντάγματος. Το κτήριο φέρει στις πλευρές του εντοιχισμένες πλάκες, με τα ονόματα όλων των Αρκάδων που έπεσαν την περίοδο 1940-1941. Ως άγρυπνος φρουρός των νεκρών, έχει τοποθετηθεί στην κορυφή ένας εντυπωσιακός λέων σε στάση φύλαξης, παρόμοιος με τους λέοντες της Χαιρώνειας και της Αμφίπολης. Η κατασκευή αυτού του ηρώου έχει δυστυχώς καθυστερήσει, αν και φαίνεται επιτέλους να ολοκληρώνεται για να ανοίξει στο κοινό.

Το «αρχαίο» Τεγεατικό άλσος: Μεταξύ των χωριών Τζίβα και Δεμιρίου, ο Τεγεατικός Σύνδεσμος (αν δεν απατώμαι, με μέριμνα του αεικίνητου κ. Δαλαμάγκα) έχει δημιουργήσει μια πρωτότυπη σύνθεση: Μια «φυτική απομίμηση» του ναού της Αλέας Αθηνάς, με δέντρα στη θέση των κιόνων και θάμνους για σκαλιά. Σίγουρα ένα ασυνήθιστο θέαμα.

Η «τρύπα του Μπούρμπουνα»: Ένα μικρό σπήλαιο, η είσοδος του οποίου φαίνεται στα δεξιά μας όταν κατευθυνόμαστε προς Αθήνα, εκεί που ο κάμπος του Λουκά συναντά τον κάμπο της Μηλιάς. Ερευνώντας την περιοχή και μιλώντας με τους γηραιότερους κατοίκους της, έχω καταλήξει στο ότι πρόκειται για απομεινάρι ενός μεγαλύτερου σπηλαίου που υπήρχε εκεί, και το οποίο «έκοψε» ο καινούργιος δρόμος. Αποτολμώ λοιπόν να το ταυτίσω με τη θρυλική «τρύπα του Μπούρμπουνα», γιατί από την ιστορία γνωρίζουμε ότι κατά τη Μάχη της Γράνας (10/8/21) που έγινε στη συγκεκριμένη περιοχή, ο αγωνιστής Ιωάννης Δαγρές αμύνθηκε ηρωικά μέσα στην ομώνυμη σπηλιά. Το εσωτερικό του σπηλαίου έχει διάκοσμο, είναι στενό, και φτάνει περίπου τα δέκα μέτρα βάθος. Εννοείται ότι όποιος αποφασίσει να καταρριχηθεί οφείλει να λάβει όλα τα μέτρα ασφαλείας.

Ο Δρυς του Περθωρίου: Ένα θεόρατο και παμπάλαιο δέντρο που αποτελεί προστατευόμενο μνημείο της φύσης. Βρίσκεται λίγο βόρεια από το Περθώρι, δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Από εκεί ξεκινά και ένα βατό μονοπάτι, εξαιρετικής ομορφιάς, με κατεύθυνση τον Κάψια.

Ο «τάφος του Επαμεινώνδα»: Ένας αρχαιολογικός χώρος εννέα χιλιόμετρα βόρεια της Τρίπολης. Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο κ. Σπυρόπουλο, το τετράγωνο αυτό κτήριο είναι το μέρος όπου ετάφη ο Θηβαίος στρατηγός Επαμεινώνδας, μετά τον θάνατό του στη Μάχη της Μαντινείας το 362 π.Χ. Και μόνο η σκέψη ότι αυτός ο τεράστιος Έλληνας ενδέχεται να έχει ταφεί εκεί, προκαλεί συγκίνηση. Αντί κάποιας άλλης περιγραφής για το που βρίσκεται αυτό το μέρος, παραθέτω μόνο μια φωτογραφία, για να μην «κλέψω» τη χαρά της ανακάλυψης από όποιον θελήσει να το επισκεφθεί.

Το «ασκητήριο του Αγίου Βασιλείου»: Άλλη μια επιβεβαίωση του χαρακτηρισμού «Άγιο Όρος της Πελοποννήσου» που άτυπα έχει δοθεί στα μέρη μας. Ακριβώς απέναντι από το χωριό Λουκά, ένα μικρό εκκλησάκι είναι σκαρφαλωμένο στον επιβλητικό βράχο προσφέροντας μια εκπληκτική θέα που ανταμείβει όποιον ανέβει μέχρι εκεί.

Το «ταπεινό» γεφυράκι: Στη δεξιά πλευρά του δρόμου που συνδέει τη βιομηχανική περιοχή με το Ζευγολατιό, υπάρχει αυτό το μικρό γεφυράκι που έρχεται κατευθείαν από μια άλλη εποχή. Δεν είναι φυσικά κάποιο μεγαλοπρεπές/κυκλώπειο αρχιτεκτόνημα, αλλά συγκινεί με τη δωρικότητα, τη «μαστοριά», και την αντοχή του στον χρόνο.

Ένας «διαφορετικός» ανδριάντας: Στα Χάνια Σκοπής ακριβώς πλάι στον δρόμο, στο αριστερό μας χέρι όταν κατευθυνόμαστε βόρεια, υπάρχει ένα ενδιαφέρον γλυπτό. Παριστάνει έναν άντρα ντυμένο με Φουστανέλα που κρατάει φλογέρα. Η επιγραφή γράφει «Νικόλαος Δ. Τσεβούκας, 21/5/1883 – 20/5/1944). Κάτω απ’ το όνομα του, αναγράφεται ο Ομηρικός στίχος «Αφνειὸς βιότοιο, φίλος δ' ἦν ἀνθρώποισιν. Πάντας γὰρ φιλέεσκεν ὁδῷ ἔπι οἰκία ναίων» (Ελεύθερη μετάφραση: Είχε πολύ βιος και ήταν φίλος των ανθρώπων. Φίλευε τους πάντες έχοντας το σπίτι του πάνω στον δρόμο.)  Ίσως αυτή η, ολίγον αινιγματική, φράση να μας δίνει μια εικόνα της ζωής αυτού του ανθρώπου.

Η «καταβόθρα του Κανατά»: Δύο χιλιόμετρα ανατολικά της Σκοπής υπάρχει μία από τις ευεργετικές καταβόθρες, μέσω των οποίων τα νερά της περιοχής μας διοχετεύονται στον Αργολικό Κόλπο, κι έτσι το οροπέδιό μας δεν πλημμυρίζει. Ο σημερινός επισκέπτης ας υποστεί για λίγο την έντονη δυσοσμία, κι ας τρέξει με το μυαλό του πίσω στον χρόνο, όταν ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Άγις έφραζε αυτήν την καταβόθρα για να «πνίξει» την εχθρική Μαντίνεια λίγο πριν από την πρώτη μάχη της Μαντινείας το 418 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Ο δρόμος Επάνω Χρέπας - Μαινάλου: Το ιστορικό μας μοναστήρι συνδέεται με το χωριό Μαίναλο, μέσω ενός καλοχαραγμένου κατηφορικού χωματόδρομου. Ο δρόμος ξεκινά λίγο πριν την τελευταία ανηφόρα για τη Μονή σε υψόμετρο άνω των 1100 μέτρων, και η όλη διαδρομή προσφέρει εξαιρετική θέα. Το μέρος «φωνάζει» ότι πρέπει να αξιοποιηθεί σε έναν μελλοντικό ποδηλατικό αγώνα.

Η σιδηροδρομική γέφυρα της Μάκρης: Το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου έχει απίστευτες ομορφιές. Μια από αυτές είναι και η συγκεκριμένη γέφυρα. Για να τη φτάσουμε, ακολουθούμε τον πρώτο χωματόδρομο στα δεξιά μας, όταν περνάμε έξω από τη Μάκρη με νότια κατεύθυνση, και τον ακολουθούμε χωρίς να στρίψουμε πουθενά. Μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακή όσο η μεγάλη «αδερφή» της στον Μάναρη, αλλά έχει και αυτή τη δική της χάρη.

Τα Βυζαντινά λουτρά στον περίβολο της εκκλησίας της Φανερωμένης: Το οικοδόμημα βρίσκεται στα δεξιά της Εθνικής Οδού, ενάμισι χιλιόμετρα πριν τα διόδια Νεστάνης. Ανακαλύφθηκε πολύ πρόσφατα, και ανασκάφτηκε από την 25η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Όχι πολύ μακριά από τη Φανερωμένη, υπάρχει και η επίσης μεσαιωνική «Κόκκινη Εκκλησία» που ανασκάπτεται αυτόν τον καιρό. Είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δει κάποιος «ζωντανά» την αρχαιολογική δουλειά, που λαμβάνει χώρα τόσο κοντά μας. Αρκεί να προσέλθει στον χώρο με σεβασμό και φιλομάθεια, και είναι σίγουρο ότι οι εργαζόμενοι εκεί θα τον κατατοπίσουν πλήρως.

Η αρχαία αμαξήλατη οδός του Καλογερικού: Πριν από λίγα χρόνια, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως αυτήν την εντυπωσιακή κατασκευή που αξίζει να προβληθεί περισσότερο. Το σωζόμενο τμήμα της έχει μήκος περί το 1 χιλιόμετρο, και από τα αρχαιότητα συνέδεε τη νότια με την κεντρική Αρκαδία. Το πιο εύκολα προσβάσιμο κομμάτι της, είναι αυτό που βρίσκεται μεταξύ του παλιού και του νέου δρόμου προς Καλαμάτα. Αμέσως μετά τη στροφή για τις Αραχαμίτες, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο απ’ όπου μπορεί κάποιος να ξεκινήσει την περιήγησή του.

Τάσος Κεχαγιάς

*Το κείμενο επαναδημοσιεύεται, ύστερα από πολλά μηνύματα τα οποία δεχθήκαμε από αναγνώστες της ιστοσελίδας.