Η ενιαία περιφέρεια Πελοποννήσου, και οι ανούσιοι μοραΐτικοι «μεγαλοϊδεατισμοί»
Πλησιάζοντας στις αυτοδιοικητικές εκλογές, παρατηρείται μια αναθέρμανση του πόθου ορισμένων για τη διοικητική ένωση της Πελοποννήσου σε μία περιφέρεια, η οποία να περιλαμβάνει και τους επτά νομούς της. Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι αυτές οι «ανησυχίες» εδράζονται περισσότερο σε πολιτικά σχέδια («ομογενοποίηση» της ψήφου των Πελοποννησίων) , παρά σε γνήσιες αυτοδιοικητικές ανάγκες.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, η συζήτηση για μια ενιαία περιφέρεια Πελοποννήσου είναι τουλάχιστον αλλόκοτη και «αντιαισθητική» με τους όρους που συχνά γίνεται, ειδικά όταν το θέμα φτάνει στο ποια πρέπει να είναι η πρωτεύουσα της (που θα φιλοξενεί και τις περισσότερες υπηρεσίες φυσικά) . Εκεί ξεκινά ένας «Πελοποννησιακός Πόλεμος» που οξύνει αναίτια τα τοπικιστικά πάθη με τα γνωστά επιχειρήματα «Η Πάτρα πρέπει να είναι η έδρα γιατί είναι μεγαλύτερη», «Η Τρίπολη είναι το κέντρο του Μοριά», αλλά και με πιο «προχωρημένες» απόψεις για την Αρχαία Ολυμπία (κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων) και τη Σπάρτη (ισχυρότερη πόλη της αρχαιότητας) . Επιπλέον, αυτή η διαμάχη μάς εκθέτει ως Πελοποννησίους, αφού στα μάτια των μη Πελοποννησίων συμπατριωτών μας επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά το στερεότυπο των ξεροκέφαλων «Καταυλακιωτών» που ερίζουν για τα πρωτεία…
Οι περιφέρειες δεν πρέπει να διαμορφώνονται πάνω σε τοπικούς εγωισμούς και μικροσυμφέροντα , αλλά βάσει αυστηρών πληθυσμιακών, κοινωνικών, οικονομικών, και γεωγραφικών κριτηρίων. Οι 13 περιφέρειες της χώρας είναι δομές του 1986, έχουν δηλαδή αρκετά χρόνια ζωής, και η όποια μεταβολή τους είναι ένα ευαίσθητο θέμα που απαιτεί σοβαρή μελέτη. Έτσι κι αλλιώς, η σκέψη περί ενιαίας Περιφέρειας είναι ανεδαφική σήμερα, αφού δεν υπάρχει το απαραίτητο οδικό δίκτυο που να μπορεί να την υποστηρίξει. Οι εθνικές οδοί Τριπόλεως - Πύργου και Τριπόλεως - Πατρών μπορεί να είναι διαδρομές απείρου φυσικού κάλλους, αλλά είναι εμφανώς αδύναμες να εξασφαλίσουν τη γρήγορη και ασφαλή μετακίνηση ανθρώπων και αγαθών. Το δε επαρχιακό δίκτυο σε μερικές περιπτώσεις είναι πρακτικά ανύπαρκτο, π.χ. η οδική σύνδεση του Φενεού με τη Ζαρούχλα συχνά γίνεται μέσω … Δερβενίου!
Τελειώνοντας, παραθέτω -ως τροφή για σκέψη- τον διδακτικό χάρτη του Κοινού των Αρκάδων (μιας πολιτικής οντότητας του 369 π.Χ. με κέντρο τη Μεγαλόπολη) που καταδεικνύει ακόμα και σήμερα τη γεωγραφική έκταση της δυτικής και βόρειας Πελοποννήσου που δύναται να «διοικηθεί» ενιαία με την υπόλοιπη. Κάτι θα ήξεραν οι αρχαίοι Αρκάδες. Μήπως λοιπόν αντί για «κατακτήσεις» γειτονικών νομών, προτιμότερο θα ήταν μελλοντικά να εξεταστεί -πάντα με τη συγκατάθεση των τοπικών κοινωνιών- το ενδεχόμενο μικρών «διευθετήσεων» στα όρια των όμορων Περιφερειών Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδος;
Τάσος Κεχαγιάς