Ένα παιδικό παπούτσι, ένα κλειδί και μια κάρτα κρύβουν πολύ μεγάλο πόνο …

Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2015 16:16

Τα τελευταία χρόνια, τις ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, οι δρόμοι στο κέντρο της Τρίπολης γεμίζουν με μικρά και μεγάλα έλατα.

Μια από τις πολύ όμορφες συνήθειες όμως είναι ο στολισμός των δέντρων ο οποίος γίνεται από σχολεία, νηπιαγωγεία και διάφορες επιχειρήσεις της πόλης μας.

Το ειδικό σχολείο Τρίπολης ανέλαβε να στολίσει ένα από τα δέντρα που βρίσκονται στην πλατεία Πετρινού.

Πολλά όμορφα χειροποίητα στολίδια κοσμούν τα καταπράσινα κλαδιά του δέντρου, ένα στολίδι όμως με βάζει σε σκέψεις.

Ένα παιδικό παπουτσάκι μαζί με ένα κλειδί ενός σπιτιού και μια κάρτα από γνωστή αλυσίδα supermarket.

Μια εικόνα λένε είναι χίλιες λέξεις και νομίζω πως η συγκεκριμένη εικόνα είναι η πιο σπουδαία πολιτική τοποθέτηση που είδα τους τελευταίους μήνες.

Ένα από τα πιο σημαντικό προβλήματα που βιώνει ο πλανήτης αλλά και η χωρά μας μιας και είμαστε δίοδος για αυτούς τους ανθρώπους, είναι το προσφυγικό κύμα από την Συρία.

Χιλιάδες πρόσωπα κυρίως πολιτικά τοποθετηθήκαν στα κανάλια, με «άναρθρες κραυγές», χωρίς ουσία, απλά για να κερδίσουν μια ψήφο παραπάνω.

Έρχεται όμως ένα παιδί από το ειδικό σχολείο Τρίπολης, που σκέπτεται πιο έξυπνα και πιο όμορφα από όλους εμάς, τους «μη ειδικούς», ξεγελώντας μας για να μην καταλάβουμε το μεγαλείο του μυαλού τους και τους εκμεταλλευτούμε και με ένα στολίδι δίνει την πιο ηχηρή απάντηση.

Ένα παιδί που χάνει την πατρίδα του και προσπαθεί διασχίζοντας την θάλασσα να βρει μια νέα πατρίδα στην ουσία έχει ανάγκη, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου, από τρία απλά πράγματα.

Ένα παπούτσι = ρούχα και παπούτσια για να μην είναι γυμνό και κρυώνει.

Ένα κλειδί= Ένα σπίτι όχι όμως με την έννοια των τσιμέντων αλλά μια πατρίδα.

Μια κάρτα supermarket= Γάλα και τροφή.

Δεν ξέρω εάν αυτή ήταν η πρόθεση του παιδιού ή εάν εγώ είχα την ανάγκη να τα σκεφτώ όλα αυτά και μού δόθηκε η αφορμή να το κάνω.

Δεν φτάνει να συγκλονιζόμαστε και να ποστάρουμε φωτογραφίες στο facebook με νεκρά παιδιά που ξεβράζει το κύμα, να μιλάμε για αυτό με την οικογένεια μας και την παρέα μας, να ψάχνουμε να δούμε «ποιος φταίει».

Στην πραγματικότητα, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε, με τον τρόπο μας, ο καθένας, γιατί όταν ένα παιδί τραυματίζεται, δε τον ρωτάς ποιος φταίει, το παίρνεις αγκαλιά μέχρι να σταματήσει να κλαίει.

Τέλος, όταν όλοι σιγοτραγουδήσουμε σε λίγες ημέρες «πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά» για μια χρονιά να τον «ξυπνήσουμε» και να κάνουμε κάτι.

Μπορεί να μην είναι ο πόνος μέσα στο «σπίτι» σου, αλλά σε αφορά.

Ας σκεφτούμε λοιπόν ο καθένας μας τι μπορεί να κάνει για να μην μας γεννά αυτό το στολίδι όλες αυτές τις σκέψεις και να παραμείνει όπως ακριβώς είναι, ένα παπούτσι κι ένα κλειδί.

Και πρώτα από όλους …«ΕΓΩ».

Μιχάλης Σακελλαράκης