Έλληνες γονείς σε ορκωμοσία νεοσυλλέκτων στην Τρίπολη …
Με αφορμή την σημερινή μου επίσκεψη στην ορκωμοσία της αεροπορίας κάθισα και παρατήρησα λίγο τους γονείς που είχαν έρθει να καμαρώσουν τα παιδιά τους.
Αν υπάρχει ένα μέρος που μπορείς να δεις όλη μαζί την αγάπη και την υπερηφάνεια ενός πατέρα ή μιας μητέρας για το παιδί τους, τότε αυτό είναι οι ορκωμοσίες.
Δεν ακούς κανένα παράπονο ούτε για την καθυστέρηση, ούτε για την κίνηση, ούτε για το παρκινγκ, ούτε για την απόσταση που διένυσαν για να έρθουν, ούτε για τον καιρό, ούτε για τίποτα.
Περιμένουν υπομονετικά μέχρι να έρθει η στιγμή να δουν το παιδί τους.
Τότε έρχεται το βιονικό μάτι της μάνας να πάρει θέση και αν και όλοι είναι ένα κούρεμα, ένα χρώμα, αυτή ξεχωρίζει το δικό της, έχοντας βουρκώσει πριν καν το δει.
Υπάρχουν βεβαία και οι πιο εκδηλωτικές που φωνάζουν «μπράβο αγόρι μου» ή «μπράβο σε όλα τα παιδιά», για ξεκάρφωμα.
Οι πατεράδες, πιο συγκρατημένοι από την άλλη, φουσκώνουν από περηφάνια λίγο πριν αρχίσουν τις δικές τους ιστορίες από το στρατό με φράσεις όπως «Στράτος δεν είναι τώρα, που να δείτε τότε», «είχαμε ένα λοχία εμείς» κτλ.
Στη συνέχεια ψάχνουν το φωτογράφο και με επαγγελματισμό που θα ζήλευαν μεγάλοι δημοσιογράφοι κανονίζουν διευθύνσεις και ονόματα για το φωτογραφικό υλικό των παιδιών τους.
Τέλος, για να μην κουραστούν κι άλλο τους μεταφέρουν τα πράγματα προς την πόρτα (πατέρας) λέγοντας τους «δε τρως, αδυνάτισες» (μητέρα), όσα κιλά και αν είναι.
Δεν υπάρχει χώρα στο κόσμο που οι γονείς να δείχνουν τόσο πολύ και τόσο δυνατά την αγάπη τους κάτι το οποίο φαίνεται μέσα από τα πολύ απλά πράγματα όπως μια αγκαλιά, ένα χειροκρότημα, μια δυνατή φωνή, ένα χαμόγελο ένα μεγάλο φιλί.
Μ.Σ.