Το "ΝΑΙ" της ..."Αποκαλύψεως": "Τίς δύναται πολεμήσαι μετ'αυτού;"
Θυμωμένος ο Σατανάς και οι υποτακτικοί του! Δεν αντέχουν στη σκέψη ότι θα συντριβούν τα μεγάλα σχέδιά τους, της καταστροφής των πιστών του Χριστού.
Βλέπουν ότι, έστω και εκ "συγκυρίας", αποτυγχάνουν οι δολιότητες και οι πανουργίες τους, που σκοπόν έχουν τον ...αφανισμό της Εκκλησίας του Χριστού. Κοιτίδα της Εκκλησίας η Πατρίδα μας, η Ελλάδα, και πιστοί στρατιώτες εμείς οι 'Ελληνες! "Και ωργίσθη ο δράκων επί τη γυναικί (= τη Εκκλησία) και απήλθε ποιήσαι πόλεμον μετά των λοιπών του σπέρματος αυτής (= των πιστών), των τηρούντων τας εντολάς του Θεού και εχόντων την μαρτυρίαν Ιησού" (Αποκ. ιβ' 17).
Δυστυχώς, όμως, το τιμόνι της Πατρίδος μας χειρίζονται άνθρωποι δειλοί, θλιβεροί, οπαδοί του "σήμερον φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν"! ...ά+θεοι, ά+πιστοι, ά+πνοες, α+πνεύματοι, λιθάρια "εν σχήματι ανθρώπου" κινούμενα ! Κι έπειτα τα πειθήνια Όργανα εκφράζουν τον μεγάλο, τον ασυγκράτητο θαυμασμό τους προς την ..."παντοκρατορία του Θηρίου". Προσπαθούν να μας μεταδώσουν, με τυμπανοκρουσίες, την ηττοπαθοφροσύνη τους. Και μας θέτουν το δίλημμα της δειλίας τους: "Μα, τί να κάνουμε; Πώς να πολεμήσουμε;;; - Να βρεθούμε "μόνοι" ;;; Ναί, έτσι, λένε, επειδή είναι, πράγματι, "μόνοι" τους. Και το αισθάνονται ότι είναι κενοί, μάταιοι, τα "απολύτως, τίποτε"!!! Κομπάζουν πως υπηρέτησαν, πιστά και προσκυνημένα (προσ + κυνάω = συμπεριφέρομαι ως κυνάριον), το "Θηρίο". Τον φόβο που κατατρώγει τα σωθικά τους και την ήττα τους ονομάζουν "'έντιμο συμβιβασμό". "Και προσεκύνησαν τω δράκοντι τω δεδωκότι την εξουσίαν τω θηρίω. Και προσεκύνησαν τω θηρίω λέγοντες. Τίς όμοιος τω θηρίω; Τίς δύναται πολεμήσαι μετ'αυτού;" (Αποκ. ιγ' 4).
Πλην όμως, ημείς είμεθα Έλληνες, είμεθα Χριστιανοί Ορθόδοξοι! Aυτό είναι εκείνο, που ενοχλεί το "Θηρίο" και τους "διακόνους" του! Και η Πίστις μας ξεπηδά μέσα από ποταμούς αιμάτων των Μαρτύρων της Πίστεώς μας. Η δε παρακαταθήκη μας, ιδίως ημών των Ελλήνων, είναι βαρειά: "ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου" (Ιω. ιβ' 20-24).
Και, πάντως, απ΄όλες τις μεγαλοστομίες των Κυβερνώντων, ασφαλώς, θα παρατηρήσαμε ότι απουσιάζει, παντελώς, οιαδήποτε αναφορά σε Πατρίδα, σε Ελλάδα, σε 'Ελληνες, σε Ελληνικά συμφέροντα, σε Χριστό. Ομιλούν, αορίστως, για ... (κάποια) κοινωνία, για ...(κάποια) λαϊκή κυριαρχία, για ...(κάποια) αλληλεγγύη. Αλλ', αντιθέτως, ομιλούν ευθαρσώς για ..."λεφτά που βρέθηκαν για τις ...τράπεζες", για "υπογραφή σε κείμενο που δεν πιστεύουν" (!!!), για..."παρακαταθήκη για την αναγκαία αλλαγή στην Ευρώπη" !!! Αλήθεια, για τί και για ποιά ...αλλαγή ;;;
Μα, πώς περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα χωρίς να ..."χιονίσει"; Άν δεν σπάσουμε το αυγό, πώς θα το γευθούμε; ¨Αν δεν πονέσουμε, άν δεν ματώσουμε, πώς θα γεννήσουμε το καινούργιο; Το δέντρο της Λευτεριάς, για να θεριέψει και να σταθεί, θέλει αγώνα, πόνο, δάκρυα και αίμα!
Ίσως να πταίει και ο ...κολοσούρτης της "πρώτης φορά Αριστερά". Μας εζάλισαν οι πολλές ...στροφές! Ίσως να πταίει και η πολύχρονη "νομιμοφροσύνη" (προς το Θηρίον) της ..."χρονοντουλαπισμένης Δεξιάς"! Ίσως εν γένει, να πταίουν τα, εσωτερικής και αυταρέσκου καταναλώσεως, πολυακουσμένα "επαναστατικά" τραγούδια της "de la ...rouge table ronde"!
Και, τελικώς, τί είμεθα; Μήπως, είμεθα συν+"εταίροι" μετά των απεργαζομένων την εξαφάνισιν του Έθνους μας από ...προσώπου γής, όταν την μεγάλην ώραν του Αγώνος ανοίγουμε τις Κερκόπορτες της Χώρας μας για ανεξέλεγκτη εισβολή ολοκλήρων στρατιών των Ισλαμιστών, παροτρυνομένων παρά της σάλπιγγος του Σουλτάνου;;;. Τελικώς, μήπως ο Αγώνας είναι πόλεμος πνευματικός μεταξύ της παρατάξεως του Θεού που υπακούει στις εντολές Του, και όσων μάχονται τον Θεόν και τις Εντολές Του, με Αρχηγό τους τον Διάβολο, τον Αντίχριστο; Μήπως επαληθεύονται η Αποκάλυψη και οι Προφητείες;
Γιατί, πέραν των μεγάλων προφητειών των φωτισμένων πιστών, που "σα να φαίνονται να έχουν εφαρμογή", αληθινός μα και προφητικός ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: "Ελευθερωθήκαμεν από τους Τούρκους και εσκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, οπού ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης"! Στην δε διαθήκη του εκφράζει κάθε μεγαλείο της ψυχής του και αγγίζει διαχρονικά τα ...πάθη του Έθνους μας: "Κύριε Παντοδύναμε, εσύ θα σώσης αυτό το έθνος. Ελέησέ μας, ένωσέ μας και κίνησέ μας αναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής τυραγνίας της πατρίδος και της θρησκείας ..., ... βιαστικός γράφω και με την σημαία μου εις το χέρι. Έχετε γειά όλοι και τυραγνίαν να μην αφήσετε να φωλιάσει εις την πατρίδα, να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα που χύθηκαν"
Αλήθεια, πόσο μικροί είμαστε ...
Καιρός μας, να ...ανδρωθούμε, με Ελλάδα και με Χριστό !
Δημήτριος Γ. Μανιατάς
Δικηγόρος
Δυστυχώς, όμως, το τιμόνι της Πατρίδος μας χειρίζονται άνθρωποι δειλοί, θλιβεροί, οπαδοί του "σήμερον φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκωμεν"! ...ά+θεοι, ά+πιστοι, ά+πνοες, α+πνεύματοι, λιθάρια "εν σχήματι ανθρώπου" κινούμενα ! Κι έπειτα τα πειθήνια Όργανα εκφράζουν τον μεγάλο, τον ασυγκράτητο θαυμασμό τους προς την ..."παντοκρατορία του Θηρίου". Προσπαθούν να μας μεταδώσουν, με τυμπανοκρουσίες, την ηττοπαθοφροσύνη τους. Και μας θέτουν το δίλημμα της δειλίας τους: "Μα, τί να κάνουμε; Πώς να πολεμήσουμε;;; - Να βρεθούμε "μόνοι" ;;; Ναί, έτσι, λένε, επειδή είναι, πράγματι, "μόνοι" τους. Και το αισθάνονται ότι είναι κενοί, μάταιοι, τα "απολύτως, τίποτε"!!! Κομπάζουν πως υπηρέτησαν, πιστά και προσκυνημένα (προσ + κυνάω = συμπεριφέρομαι ως κυνάριον), το "Θηρίο". Τον φόβο που κατατρώγει τα σωθικά τους και την ήττα τους ονομάζουν "'έντιμο συμβιβασμό". "Και προσεκύνησαν τω δράκοντι τω δεδωκότι την εξουσίαν τω θηρίω. Και προσεκύνησαν τω θηρίω λέγοντες. Τίς όμοιος τω θηρίω; Τίς δύναται πολεμήσαι μετ'αυτού;" (Αποκ. ιγ' 4).
Πλην όμως, ημείς είμεθα Έλληνες, είμεθα Χριστιανοί Ορθόδοξοι! Aυτό είναι εκείνο, που ενοχλεί το "Θηρίο" και τους "διακόνους" του! Και η Πίστις μας ξεπηδά μέσα από ποταμούς αιμάτων των Μαρτύρων της Πίστεώς μας. Η δε παρακαταθήκη μας, ιδίως ημών των Ελλήνων, είναι βαρειά: "ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου" (Ιω. ιβ' 20-24).
Και, πάντως, απ΄όλες τις μεγαλοστομίες των Κυβερνώντων, ασφαλώς, θα παρατηρήσαμε ότι απουσιάζει, παντελώς, οιαδήποτε αναφορά σε Πατρίδα, σε Ελλάδα, σε 'Ελληνες, σε Ελληνικά συμφέροντα, σε Χριστό. Ομιλούν, αορίστως, για ... (κάποια) κοινωνία, για ...(κάποια) λαϊκή κυριαρχία, για ...(κάποια) αλληλεγγύη. Αλλ', αντιθέτως, ομιλούν ευθαρσώς για ..."λεφτά που βρέθηκαν για τις ...τράπεζες", για "υπογραφή σε κείμενο που δεν πιστεύουν" (!!!), για..."παρακαταθήκη για την αναγκαία αλλαγή στην Ευρώπη" !!! Αλήθεια, για τί και για ποιά ...αλλαγή ;;;
Μα, πώς περιμένουμε να δούμε άσπρη μέρα χωρίς να ..."χιονίσει"; Άν δεν σπάσουμε το αυγό, πώς θα το γευθούμε; ¨Αν δεν πονέσουμε, άν δεν ματώσουμε, πώς θα γεννήσουμε το καινούργιο; Το δέντρο της Λευτεριάς, για να θεριέψει και να σταθεί, θέλει αγώνα, πόνο, δάκρυα και αίμα!
Ίσως να πταίει και ο ...κολοσούρτης της "πρώτης φορά Αριστερά". Μας εζάλισαν οι πολλές ...στροφές! Ίσως να πταίει και η πολύχρονη "νομιμοφροσύνη" (προς το Θηρίον) της ..."χρονοντουλαπισμένης Δεξιάς"! Ίσως εν γένει, να πταίουν τα, εσωτερικής και αυταρέσκου καταναλώσεως, πολυακουσμένα "επαναστατικά" τραγούδια της "de la ...rouge table ronde"!
Και, τελικώς, τί είμεθα; Μήπως, είμεθα συν+"εταίροι" μετά των απεργαζομένων την εξαφάνισιν του Έθνους μας από ...προσώπου γής, όταν την μεγάλην ώραν του Αγώνος ανοίγουμε τις Κερκόπορτες της Χώρας μας για ανεξέλεγκτη εισβολή ολοκλήρων στρατιών των Ισλαμιστών, παροτρυνομένων παρά της σάλπιγγος του Σουλτάνου;;;. Τελικώς, μήπως ο Αγώνας είναι πόλεμος πνευματικός μεταξύ της παρατάξεως του Θεού που υπακούει στις εντολές Του, και όσων μάχονται τον Θεόν και τις Εντολές Του, με Αρχηγό τους τον Διάβολο, τον Αντίχριστο; Μήπως επαληθεύονται η Αποκάλυψη και οι Προφητείες;
Γιατί, πέραν των μεγάλων προφητειών των φωτισμένων πιστών, που "σα να φαίνονται να έχουν εφαρμογή", αληθινός μα και προφητικός ήταν ο Στρατηγός Μακρυγιάννης: "Ελευθερωθήκαμεν από τους Τούρκους και εσκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, οπού ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης"! Στην δε διαθήκη του εκφράζει κάθε μεγαλείο της ψυχής του και αγγίζει διαχρονικά τα ...πάθη του Έθνους μας: "Κύριε Παντοδύναμε, εσύ θα σώσης αυτό το έθνος. Ελέησέ μας, ένωσέ μας και κίνησέ μας αναντίον του δόλου και της απάτης, της συστηματικής τυραγνίας της πατρίδος και της θρησκείας ..., ... βιαστικός γράφω και με την σημαία μου εις το χέρι. Έχετε γειά όλοι και τυραγνίαν να μην αφήσετε να φωλιάσει εις την πατρίδα, να μην ντροπιάσετε τόσα αίματα που χύθηκαν"
Αλήθεια, πόσο μικροί είμαστε ...
Καιρός μας, να ...ανδρωθούμε, με Ελλάδα και με Χριστό !
Δημήτριος Γ. Μανιατάς
Δικηγόρος