Συνέντευξη με πολλά "μηνύματα" από τον Νίκο Φλώρο στο "Κλικ": "Δεν περιμένω να με αναγνωρίσει η Ελλάδα. Ετοιμάζω εκθέσεις για το 2021"!

Τα τελευταία χρόνια  έχω συνομιλήσει με πολλούς ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους προκειμένου να προβληθεί η δουλειά τους, να ακουστούν οι σκέψεις, οι φιλοδοξίες, τα σχέδιά τους μέσα από τη συνέντευξη μαζί τους. Εκτός από τις εξαιρετικές, βαθυστόχαστες απαντήσεις τους στις ερωτήσεις μου, αν κάτι μου κάνει περισσότερο καλή εντύπωση αφήνοντάς μου μια γλυκιά ανάμνηση, είναι η ευγένεια που κάποιους τους χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό. Κι έχω παρατηρήσει πως όσο περισσότερο κάποιος έχει διακριθεί στο χώρο του, όσο πιο καταξιωμένος είναι, τόσο καλύτερη είναι η επικοινωνία και συνεργασία μου μαζί του. Όπως με τον κ. Νίκο Φλώρο. Η αλήθεια είναι ότι η συνέντευξή μας αρχικά, είχε δρομολογηθεί για την προ κορωνοιού εποχή. Καθώς, όμως, η ζωή είναι απρόβλεπτη και τελικά συχνά είναι ουτοπικό να προγραμματίζουμε, η συνέντευξή μας αναβλήθηκε για μερικούς μήνες αργότερα. 

Στο Παλαιό Ψυχικό υπάρχει δρόμος με το όνομά του. Αυτό, στη μνήμη του προγόνου του, Νικολάου Φλώρου, του ήρωα του `21 που πολέμησε για την απελευθέρωση της Αθήνας και τον αποκεφάλισαν οι Τούρκοι.

Ο Νίκος Φλώρος, γεννημένος στην Τρίπολη Αρκαδίας, μεγάλωσε στην Αθήνα και όπως μου είπε νιώθει ότι γεννήθηκε καλλιτέχνης. Η τέχνη δεν είναι κάτι που του προέκυψε απλά στην πορεία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο καταξιωμένος γλύπτης έχει κερδίσει τον θαυμασμό του εικαστικού κοινού, μεταξύ άλλων  σε Νέα Υόρκη, Ρώμη, Αμπού Ντάμπι, Ρωσία, ενώ έχει λάβει δεκάδες βραβεία και διακρίσεις, έχει εκθέσει σε όλο τον κόσμο και τα γλυπτά του βρίσκονται στα μεγαλύτερα μουσεία παγκοσμίως και σε ιδιωτικές συλλογές.

  Με βάση του την νέα Υόρκη ΗΠΑ και  σπούδες στο κλασικό πιάνο,αρχαία  δραματική τέχνη και σχέδιο στην Αθήνα και Καλές Τέχνες στην Εcole des Beaux Arts στο Παρίσι, έχει ζήσει κι εργαστεί σε πολλές μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο.

Οι δημιουργίες του φιλοτεχνούνται σε κορυφαία μουσεία, ανάμεσά τους : η Ρωσική Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αγία Πετρούπολη, το Κρατικό Μουσείο Tsarytsino στη Μόσχα, το Κρατικό Μουσείο του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ισαάκ στην Αγία Πετρούπολη, το Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες στην Ουάσιγκτον, ΗΠΑ, το Παλάτι του Hofburg στη Βιέννη και το Teatro Communale στην Μπολόνια της Ιταλίας.

Οι βραβεύσεις και διακρίσεις του τόσο στην Ελλάδα όσο στο εξωτερικό, κερδίζουν τον θαυμασμό, την εκτίμηση όλων των Ελλήνων. Είναι σπουδαίο ένας Έλληνας με την τέχνη του να μας κάνει περήφανους σε όλο τον κόσμο.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο κ. Νίκος Φλώρος μοιράζεται μαζί μας τις πολύτιμες σκέψεις του και μας ταξιδεύει στη μαγεία που αποπνέουν οι δημιουργίες του. Με την ευχή ότι στη χώρα μας θα προβάλλονται περισσότερο ως πρότυπα νέοι άνθρωποι όπως εκείνον...

Αξίζει να διαβάσετε τη συνέντευξη που ακολουθεί.

Ας ξεκινήσουμε την ιστορία της επαγγελματικής σας πορείας από την αρχή. Πότε αποφασίσατε ότι επιθυμείτε να ακολουθήσετε αυτήν την τέχνη και ποια ήταν τα κίνητρά σας ;

«Είναι κάτι που δεν το επέλεξα. Με επέλεξε. Από μωρό σχεδόν είχα την τάση να παρατηρώ χρώματα, σχέδια… είναι, λοιπόν, μέσα στο DNA μου. Αν ρωτήσετε συμμαθητές μου, από το δημοτικό ήμουν ο “καλλιτέχνης” του σχολείου. Επομένως, ήρθε πολύ φυσικά. Δεν ξύπνησα ένα πρωί κι είπα “Θα γίνω καλλιτέχνης”. Είναι μέσα στο αίμα μου, δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτό σα μια… δημιουργική “αρρώστια”. Πολλές φορές είπα “Δε θέλω. Θα κάνω κάτι άλλο”, αλλά πάντα έρχονταν ξανά στη ζωή μου η τέχνη. Οπότε, μπορώ να πω ότι είναι η μοίρα μου, το πεπρωμένο μου και δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτό!». 

 

Οι δημιουργίες σας, με κύριο υλικό το αλουμίνιο, φιλοτεχνούνται σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων πολλών σημαντικών μουσείων όπως: η Ρωσική Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αγία Πετρούπολη, το Κρατικό Μουσείο Tsarytsino στη Μόσχα, το Κρατικό Μουσείο του Καθεδρικού Ναού του Αγίου Ισαάκ στην Αγία Πετρούπολη, το Εθνικό Μουσείο Γυναικών στις Τέχνες στην Ουάσιγκτον, ΗΠΑ, το Παλάτι του Hofburg στη Βιέννη και το Teatro Communale στην Μπολόνια της Ιταλίας. Μεταξύ άλλων, σημαντική τιμή ήταν και η φιλοξενία για πρώτη φορά Έλληνα καλλιτέχνη στο Museo del Greco στο Τολέδο της Ισπανίας. Ειλικρινά σας θαυμάζω και έχω εντυπωσιαστεί. Πόσο ευχαριστημένος νιώθετε από τον εαυτό σας γι’ αυτά τα επιτεύγματά σας και μέχρι που άραγε φτάνουν οι στόχοι σας;

«Όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία. Συνήθως βλέπουμε το αποτέλεσμα κι όχι το πόσο πολύ δουλειά έχει πίσω του, πόσο αγώνα, κούραση, πόνο,  κλάμα κ.λπ., να μην έχεις να φας πολλές φορές, να λες “Τα παρατάω όλα” στην αφιλόξενη Νέα Υόρκη, αλλά… “Όχι”, μια δύναμη μέσα σου λέει “Don`t give up”. Αυτό είναι το μότο μου για πολλά χρόνια! Τα έβαλα με τα “θηρία”, πολέμησα, έχασα και κέρδισα. Ο… αγώνας μου δεν έχει τελειώσει ακόμα. Αυτό είναι που με κράτα. Η “μάχη” που δίνω κάθε μέρα!». Μετά από μια έκθεση σ’ ένα μουσείο, ξεκινάω ξανά από την αρχή σα να μην έχει συμβεί τίποτα, σα να μην έγινε κάτι. Ξεχνώ τι έχει γίνει και λέω “Νίκο πρέπει να κάνεις άλλα πράγματα” και ο αγώνας συνεχίζεται! Αν με ρωτήσετε, πως αισθάνομαι για όλη αυτήν την καριέρα θα σας πω “δεν ξέρω”.  Σα να μην έχω πετύχει κάτι, την ίδια ώρα που άλλοι το χαρακτηρίζουν σπουδαίο. Είναι ξένα προς εμένα η έπαρση, ο εγωκεντρισμός, ο ναρκισσισμός. Αυτό που έμαθα στην Αμερική, είναι ότι πρέπει να δουλεύεις σκληρά για να κερδίσεις κάτι. Φόρμουλα επιτυχίας και δόξας δεν υπάρχει. Μπορεί και να χάσεις αλλά η διαδρομή έχει την αξία της! Βλέπετε, πολλοί σήμερα ενδιαφέρονται να γίνουν διάσημοι χωρίς ουσία, χωρίς ένα έργο πίσω τους μόνο με την εικόνα τους! Για να σε δεχτεί ένα μεγάλο μουσείο στο εξωτερικό, δεν είναι τόσο απλό. Θα πρέπει να μπορείς να υποστηρίξεις πραγματικά με την Τέχνη σου τέτοια μεγέθη όπως το Μουσείο του El Greco. Μόνο με ταπείνωση μπορείς να βάλεις μια δική σου δημιουργία δίπλα σ’ ένα έργο του Μεγάλου Δασκάλου, Δομίνικου Θεοτοκόπουλου. Σα μαθητής θα τοποθετήσεις το έργο σου σιμά στο αριστούργημά του, με πολύ σεβασμό. Αλλιώς θα σε… πετάξει έξω η ενέργειά του! Όταν ήμουν εκεί, αισθανόμουν τον El Greco ζωντανό σ’ όλο το μουσείο κι εγώ σαν καλεσμένος του ως ένας Έλληνας καλλιτέχνης μετά από 400 χρόνια από τον θάνατό του βρέθηκα εκεί να… γιορτάσουμε μαζί με μια έκθεση από κοινού. Τί μπορεί να πει κάποιος μετά απ’ αυτό; Εγώ, πάντως, είπα τότε “Τώρα και να σταματήσω να κάνω Τέχνη, έχω κλείσει ως καλλιτέχνης. Δε χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου”. Είναι τεράστιο το μέγεθος και η τιμή που σου γίνεται! Στην Ελλάδα, πάλι, με βλέπουν με καχυποψία, μη λες και “φάω” τη δουλειά τους. Κι όταν σε γνωρίσουν λίγο, σε… χτυπάνε στην πλάτη, λέγοντας σε “Νικολάκη” αυτό είναι ο…  επαρχιωτισμός. Όταν δε σέβεσαι τον άλλο δίπλα σου, νομίζοντας ότι είσαι όμοιος του και τον εξισώνεις με εσένα. Έτσι απλά το θράσος του νεοέλληνα πολλές φορές είναι επικίνδυνο!». 

Από φιλόδοξος πιανίστας καριέρας στη Νέα Υόρκη, είστε σήμερα ο αναγνωρισμένος διεθνώς γλύπτης που θα έπρεπε να γνωρίζει κάθε Έλληνας και να είναι περήφανος για εσάς. Λένε ότι «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» ωστόσο θεωρώ ότι δυστυχώς εδώ δεν υπάρχει η απαραίτητη κουλτούρα και προβάλλονται λάθος πρότυπα. Ποια η γνώμη σας;

«Όλα ξεκινούν από την οικογένεια, η οποία είναι η κατά βάση υπεύθυνη για το πώς μεγαλώνει ένα παιδί ναρκισσιστικά χωρίς ουσιαστική κρίση για τη ζωή, την κοινωνία, την Τέχνη… Ο Έλληνας βλέπει με καχυποψία την Τέχνη, δεν έχει μάθει να τη σέβεται και να την χειρίζεται σαν ένα εργαλείο Πολιτισμού για να κάνει τη ζωή του ποιο εύκολη και κυρίως ποιοτική. Η υψηλή τέχνη που εξάγεται από μια χώρα όπως πχ τη Γαλλία, το βλέπουν σα μια σοβαρή… βιομηχανία! Εμείς έχουμε μείνει στην υποκουλτούρα και σε καλλιτέχνες λαϊκιστές χωρίς ταλέντο,  να προβάλουν λάθος πρότυπα! Δεν περιμένω να με αναγνωρίσει η Ελλάδα. Εγώ την καριέρα μου την έχω κάνει κι αυτό που έχω προσφέρει στη χώρα μου σε καιρούς δύσκολους -ειδικά τότε που όλοι λόγω κρίσης ήταν εναντίον- έδινα την προσωπική μου μάχη στο εξωτερικό. δείχνοντας μια Ελλάδα χωρίς την μιζέρια σε πολλά μουσεία του κόσμου, διαδίδοντας ότι το ελληνικό πνεύμα δεν έχει πεθάνει και εξακολουθεί να υπάρχει! Δεν ξέρετε, τι σοβαρή δουλειά είχε γίνει τότε, ούτε το υπουργείο εξωτερικών να ήμουν. Με χαρά το έκανα και θα το ξανά, αφού έτσι αλλιώς δεν είχα την υποστήριξη της Ελλάδας σ’ όλο αυτό! Οι πολιτικοί σκέφτονται με την ψυχολογία της αγέλης όχι με τον άνθρωπο. Σου λένε “Δεν είσαι ο μοναδικός καλλιτέχνης, υπάρχουν κι άλλοι”. Ναι… σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες καλλιτέχνες αλλά το έργο του καθένα είναι μοναδικό, άρα δεν μπορείς να τους βάλεις σε μια μάζα για να  τους χειριστείς όπως θέλεις». 

 

Ποιοι ήταν εκείνοι που σας στήριξαν από το ξεκίνημα της καριέρας σας έως σήμερα; 

«Για να το πω απλά, δεν πούλησα ούτε σώμα, ούτε ψυχή για να κερδίσω κάτι γιατί αναζητώ την ουσία κι όχι ευτελείς καταστάσεις χωρίς ουσιαστικό νόημα! Είχα και έχω γνωστούς μου που στο σαλόνι τους έχουν ένα βραβείο Όσκαρ κι άλλα πολλά, αλλά είναι τόσο δυστυχείς που δεν μπορούν πια να είναι στα φώτα της δημοσιότητας! Έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να κοιμηθείς τις δύσκολες νύχτες της ζωής σου αγκαλιά μ’ ένα Όσκαρ! Ο πρώτος χορηγός μου ήταν η αγαπημένη μου γιαγιά, αυτή αγόρασε από τα πρώτα έργα μου. Ουσιαστικά αν δεν έχεις μια αξία, κανείς δεν μπορεί να σε υποστηρίξει. Αυτό ανήκει σε εσένα. Εσύ κοιμάσαι με τις αγωνίες σου, τους φόβους σου, τους εφιάλτες σου… Όλο αυτό που χτίζεις είναι μια «γέννα» με δυνατούς πόνους  που δεν τελειώνουν ποτέ. Ο άλλος δεν μπορεί να συμμετέχει σ’ αυτό μαζί σου αλλά μπορεί να σου κράτα το χέρι για υπομονή! Ο George Best Costacos, Έλληνας ηθοποιός στη Νέα Υόρκη, ήταν σαν αδερφός μου, με προστάτευε από τις κακοτοπιές της Αμερικής, του “χρωστάω” πολλά. Ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου σα φύλακας άγγελος κι έτσι άξαφνα έφυγε σ’ ένα μήνα μετά από μια σύντομη μάχη του με τον καρκίνο του εγκεφάλου. Σα να τελείωσε το έργο του μαζί μου και να είπε “Ο Νίκος δε με χρειάζεται άλλο πια” και… έφυγε! Να ’ναι καλά εκεί που είναι   τώρα. Έτσι, μαζί με την οικογένειά του κάναμε το Ίδρυμα -που φέρει τ’ όνομα του- σε Ελλάδα και Αμερική. Εγώ ως πρόεδρος του στην Νέα Υόρκη μαζί με την Θεοδώρα Ζιόνγκας και τον αδερφό του, Νίκο Κωστάκο στην Ελλάδα. Σίγουρα δε θα παραλείψω στην αναφορά μου και τον εκλιπόντα αγαπημένο μου φίλο Δημήτρη Τζανάκη στο υπουργείο εξωτερικών. Επίσης, τον Αριστοτέλη Καραντή που είναι επιμελητής εκθέσεων και με τον οποίο έχουμε κάνει μαζί πολλές εκθέσεις με δύσκολες συνθήκες και συνεχίζουμε…».

 

Πόσο εύκολο ήταν να διαπρέψετε στο εξωτερικό; 

«Για να πετύχεις χρειάζεται δύναμη και πειθαρχία. Ταλέντο έχουν πολλοί, πίστη στον εαυτό τους, λίγοι! Δεν είναι καθόλου εύκολο. Σκεφτείτε εμένα που ξεκίνησα όχι από το μηδέν αλλά από το μείον μηδέν. Ωστόσο, ποτέ δε φοβήθηκα κανέναν και τίποτα. Γιατί θεωρώ κι εξακολουθώ να πιστεύω πως αν έχεις ταλέντο πραγματικά και δουλεύεις σκληρά σίγουρα θα πετύχεις τον στόχο σου. Δεν ξέρω τι πάει να πει διακοπές, ξενύχτια, ποτά… Είμαι επικεντρωμένος στην εργασία μου που δεν είναι δουλειά, αλλά ένας διαλογισμός καθημερινός. Πέστε  με και κοσμοκαλόγερο. Αυτό που γνωρίζω από πρώτο χέρι είναι ότι με εφόδια, το ταλέντο και την τόλμη προχωράς στο εξωτερικό. Έτσι με δέχτηκαν αμέσως, θα έλεγα από την αρχή σχεδόν κι αυτό μου έδωσε και τη δύναμη να προχωρήσω, αφού τα κατάφερα με το δύσκολο κοινό της Νέας Υόρκης. Ας μην είμαστε, λοιπόν, αλαζόνες και υπέρ φιλόδοξοι γιατί δεν περνούμε μαζί μας ούτε δόξα ούτε χρήμα!».

Είστε ο μοναδικός καλλιτέχνης που κλήθηκε να παρουσιάσει το έργο του αφιερωμένο στην Πριγκίπισσα Grace του Μονακό στο Μόντε Κάρλο κατά τη διάρκεια του διεθνούς αφιερώματος "Γκρέις: Σύμβολο Αλλαγής" υπό την αιγίδα του Πρίγκιπα Άλβέρτου ΙΙ του Μονακό. Ποια θεωρείτε ότι είναι εκείνα τα στοιχεία που σας κάνουν να ξεχωρίζετε;

«Αυτό έγινε πολύ παράξενα. Έτυχε και έπεσε ένας κατάλογος της καλλιτεχνικής μου δουλειάς στα χέρια του Karl Lagerfeld. Ήταν στο Μονακό τότε, και έψαχναν κάποιον καλλιτέχνη να δημιουργήσει ένα έργο για τα 30 χρόνια από τον θάνατο της πριγκίπισσας Grace Kelly και επιλέξανε εμένα απ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ο Karl Lagerfeld είχε ενθουσιαστεί με τα έργα μου και επέμενε να φτιάξω εγώ ένα έργο για τη μνήμη της πριγκίπισσας. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα κι ειδικά όταν ο Πρίγκιπας Albert του Μονακό με ευχαρίστησε προσωπικά και μάλιστα στα ελληνικά που μιλά λίγο και σπαστά! Όλο αυτό διάρκεσε κοντά στα  δύο χρόνια, ενώ μοίραζα τον χρόνο μου για μεγάλες εκθέσεις σε Αμερική και Μονακό».  

Ο κ. Νίκος Φλώρος με τον πρίγκιπα Αλβέρτο του Μονακό.

 Πρόσφατα φιλοτεχνήσατε  το πορτραίτο του Πρίγκιπα Mohammed bin Zayed Al Nahyan του Abu Dhabi και διαδόχου του Θρόνου εντυπωσιάζοντας τη Βασιλική Οικογένεια. Τι σας είπαν γι’ αυτό;

«Είναι από τις δυσκολότερες εκθέσεις μου. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βρεθείς στο Abu Dhabi και να φιλοτεχνήσεις το πορτραίτο ενός συμβόλου μιας τόσο ισχυρής χώρας. Η αγωνία μου ήταν πολύ μεγάλη  μιας και δεν επιτρέπονται εύκολα πορτραίτα εκεί λόγο του Ισλάμ και πόσο του ίδιου του ηγέτη τους! Καλεσμένος από τον πρίγκιπα πήγα με αγωνία. Όταν είδαν το πορτρέτο του αμέσως το ζήτησε για να φιλοτεχνήσει το γραφείο του και τώρα το έργο μου βρίσκεται στη συλλογή του. Η Ελληνίδα πρέσβης τότε στο Abu Dhabi, Κατερίνα Μπούρα, βοήθησε πραγματικά και την ευχαριστώ πολύ γιατί η ίδια υποστηρίζει την Τέχνη και τον Πολιτισμό». 

 

 Λίγους μήνες πριν, το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, στη γενέτειρα πατρίδα σας, την Τρίπολη, άνοιξε τις πόρτες του για να φιλοξενήσει τη διοργάνωση του Επιμελητηρίου Αρκαδίας και των συνδιοργανωτών του, την Περιφέρεια Πελοποννήσου και την ΠΕΔ Πελοποννήσου, για την τιμητική βράβευσή σας. Με τα λόγια: «Είμαι πολύ μικρός για να καταλάβω πόσο “μεγάλος” είσαι», έκλεισε τη βραδιά ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας. Θα ήθελα να μου μιλήσετε για τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας εκείνη τη μέρα. 

«Τους ευχαριστώ πολύ που θέλησαν να με τιμήσουν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου κι όντας ζωντανός. Ξέρετε, δε μου αρέσουν οι τιμητικές εκδηλώσεις καθώς αισθάνεσαι σα να έχεις πεθάνει και σου κάνουν μνημόσυνο! Γι’ αυτό το λόγο πρότεινα να γίνει σαν μια ανοιχτή συζήτηση η όλη εκδήλωση. Έτσι κάλεσα τον αγαπημένο μου φίλο που γνωρίζω πολλά χρόνια από την Αμερική, τον Αλέξανδρο Κωστάλα, και πραγματοποιήθηκε κάτι ιδιαίτερο που δεν κούρασε τον κόσμο ! Αν και την τιμητική εκδήλωση έπρεπε να την κάνει ο Δήμος Τρίπολης  που δεν είχε έρθει ούτε δήμαρχος ούτε κανείς. Δεν ξέρω πως την έχουν δει με την εξουσία όταν παίρνουν μια θέση. Εμένα προσωπικά δε με ενδιαφέρουν τέτοιου είδους βραβεύσεις. Το χρέος μου προς την γενέτειρα μου το έκανα και το κάνω διαφημίζοντας διεθνώς τ’ όνομα της Τρίπολης διαμέσου της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας που συμπεριλαμβάνεται ανά την υφήλιο στα μεγαλύτερα πρακτορεία ειδήσεων όπου φιλοξενούνται ρεπορτάζ και νέα με τις εκθέσεις μου». 

 Ποια είναι η στήριξη του ελληνικού υπουργείου  Πολιτισμού  στην προώθηση του έργου σας

«Όταν κάποτε πήγε η Μαντώ Μαυρογένους στα γεράματα της ενώ έχει δώσει όλη την περιουσία της για την απελευθέρωση της Ελλάδας, να ζήτηση μια μικρή σύνταξη για να ζήσει, ο τότε υπάλληλος του υπουργείου της απάντησε “Kαι κάνατε εσείς κυρία μου για την Ελλάδα που θέλετε και σύνταξη;” και η Μαυρογένους του είπε καταφατικά “Τίποτα απολύτως, τίποτα” και έφυγε!  Θέλω να πω, εδώ ακυρώσανε μια Μαντώ Μαυρογένους, εμάς θα σκεφτούν; Αν κι έχει περάσει αιώνας και πλέον, τα υπουργεία δυστυχώς κινούνται με την ίδια λογική και σήμερα! Αν περίμενα το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού να με καλέσει τόσα χρόνια, δε θα είχα κάνει διεθνή καριέρα Είναι, όμως, κάπως να σε καλούν τα ξένα υπουργεία Πολιτισμού να συνεργαστείς σε μεγάλα μουσεία κι εδώ να σου ζητάνε το βιογραφικό σου… “Περάστε από το γραφείο κι αφήστε τα στοιχεία σας” για να αντιληφθεί ιδίοις όμμασι πως δεν ταιριάζει στον Πολιτισμό η νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου. Θυμάμαι την Μελίνα Μερκούρη -την οποία είχα την τύχη να την γνωρίσω- και μόνο η παρουσία της ήταν ένα ολόκληρο υπουργείο Πολιτισμού. Δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο. Τώρα ζούμε με υποκατάστατα. Ας κάνουν τουλάχιστον τη δουλειά τους σωστά ανεξάρτητα από κομματικά συμφέροντα και να εστιάζουν στο τι κάνει η Ελλάδα και πώς αυτοπροσδιορίζεται στη σύγχρονη εποχή και Τέχνη». 

 Ποια δημιουργία σας, σας έχει δυσκολέψει περισσότερο, ποια -ίσως -αγαπήσατε περισσότερο και ποια -ίσως-θα αλλάζατε και γιατί;

 «Όλα τα έργα που φτιάχνω ξεκινάνε με το ίδιο βαθμό δυσκολίας. Δεν μπορώ να σας πω ποιο έργο με δυσκόλεψε περισσότερο Άλλα πήραν χρόνια εργασίας αλλά όχι, όμως οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάς. Δεν το σκέφτομαι ποτέ πόσο δύσκολο ήταν. Στο τέλος μου φαίνεται  παράξενο όταν τελειώνω ένα γλυπτό. Είναι σαν να μην το έκανα εγώ. Σα μαγνητισμένος από την Τέχνη μου δεν υπάρχει χρόνος μόνο δημιουργία!». 

 

Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν» έλεγε ο Edgar Degas. Τι είναι για εσάς Τέχνη;

«Αυτό δεν μπορώ να σας το απαντήσω εγώ ένας εργάτης της Τέχνης. Είναι σαν να λέμε τι είναι ζωή, έρωτας. Αγάπη. Δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις γιατί η Τέχνη δημιουργεί συναισθήματα, μιλά στην ψυχή του ανθρώπου σαν ένας κωδικός που ξεκλειδώνει το πνεύμα μας προς τον ανώτερο Εαυτό μας. Εκεί είναι η ουσία της τέχνης, έχει θεϊκή πνοή που εμείς οι καλλιτέχνες την αφουγκραζόμαστε και την εκφράζουμε για τη δώσουμε στον κόσμο. Εμείς ήμαστε τα “σκεύη” δύο ενδιάμεσων κόσμων! Άλλοι θα μας λέγανε “τενεκέδες ξεγάνωτους” και όχι “σκεύη”. Πάντως ότι και να ’ναι, οι καλλιτέχνες κάνουν θόρυβο στην ησυχία της νύχτας που επιβάλουν οι νόμοι των ολίγων για να μην ξυπνήσουν οι πολλοί και χάσουν την εξουσία του ανθρώπου!». 

 «Η ανταμοιβή της τέχνης δεν είναι η φήμη ή η επιτυχία, αλλά ο εθισμός. Γι’ αυτό τόσο πολλοί κακοί καλλιτέχνες δεν μπορούν να τα παρατήσουν» έλεγε ο Jean Cocteau. Θα ήθελα να σχολιάσετε και να μου πείτε ποια είναι για εσάς η ανταμοιβή της Tέχνης.

«Ωραία ερώτηση αυτή. Μέσα από την Τέχνη βρίσκεις τον εαυτό σου,  τον… τραβάς από τα μαλλιά, τον “τσαλακώνεις”. Ψάχνεις νοήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Σίγουρα δεν το κάνεις για τα λεφτά και τη δόξα, αν κι αυτά με μέτρο είναι απαραίτητα! Όχι, δεν θα έλεγα ότι είμαι εθισμένος με την Τέχνη επειδή είμαι καταδικασμένος να την υπηρετώ  με οποιονδήποτε κόστος. Σα μια θυσία του εαυτού μου σε κάτι ανώτερο. Ότι και να γίνει και ο κόσμος να καταστραφεί, εγώ θα συνεχίζω μέχρι τελευταία στιγμή να φτιάχνω κάτι. Πέστε το ακόμη και διαστροφή, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι σε δεύτερη μοίρα στη ζωή μου! Και σίγουρα δεν υπάρχει καλή ή κακή Τέχνη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει, παρά μόνο ο χρόνος. Ο Van Gogh ήταν στην εποχή του ο πιο αποτυχημένος ζωγράφος σύμφωνα με τις κριτικές των τότε σοβαρών ιστορικών Τέχνης. Τον είχαν χαρακτηρίσει ως έναν που δεν ήξερε να ζωγραφίζει. Μετά από χρόνια άλλαξε αυτό κι έγινε ο πιο γνωστός ζωγράφος στον κόσμο. Η ανταμοιβή για τον Van Gogh είναι ότι ο χρόνος τον δικαίωσε και μας περνά τα μηνύματά του μέσα από τα έργα του. Με λίγα λόγια η ανταμοιβή του καλλιτέχνη είναι ότι ξεγελά τον θάνατο και φλερτάρει με την αιωνιότητα! Πόσοι με πολλά χρήματα πέρασαν από την ανθρωπότητα; Τους ξέρει κανείς; Όχι. Αναλογιστείτε κάποιον πριν από 500 χρόνια που είχε πολλά λεφτά, αλλά τον θυμούνται μέχρι σήμερα όχι για τα λεφτά του, αλλά γιατί δαπάνησε μέρος αυτών για να του κάνει κάποιος το πορτραίτο του. Κι έτσι κι ο πλούσιος αυτός άνθρωπος πήρε ένα μικρό μερίδιο από την αιωνιότητα!». 

«Δεν πειράζει να διστάζεις, αν μετά προχωράς μπροστά» είπε κάποτε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ.  Υπήρξε κάποια στιγμή στη ζωή σας που λυγίσατε, αλλά καταφέρατε να προχωρήσετε; Αν ναι, τί σας έδωσε τη δύναμη να συνεχίσετε;

«Πολλές φορές “λυγίζω” για να μη… σπάσω πολλές οι δυσκολίες! Αλλά ποτέ δεν το έβαλα κάτω γιατί ότι σκέφτεσαι το έλκεις! Δύναμη μου δίνει μόνο ο Θεός. Αν είναι στο σχέδιο του οκ προχωράς αν όχι θα το καταλάβεις πολύ γρήγορα! Αλλά σημασία έχουν οι εμπειρίες. Αυτές  είναι που έχεις στη διαδρομή σου, είτε πετύχεις είτε όχι. Άρα η δύναμη είναι πώς τα βλέπεις τα πράγματα. Ένα παιχνίδι είναι όλα που στο τέλος κάνεις δεν κερδίζει. Ας έχουμε, επομένως, τις εμπειρίες μας ως φυλαχτό στα γεράματα μας γιατί μ’ αυτές θα πορευόμαστε τότε!». 

«Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα ποτήρι κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βουή της θάλασσας. Τίποτα άλλο»  έλεγε ο Νίκος Καζαντζάκης. Τι είναι για εσάς ευτυχία;

«Για τον Καζαντζάκη ήταν αυτό η ευτυχία. Δεν είναι μια, έχει πολλές πλευρές, Αν έπαιρνε το βραβείο Νόμπελ τότε ίσως να το άλλαζε και να βίωνε μια άλλη ευτυχία με το βραβείο Νόμπελ! Για εμένα ευτυχία είναι να μην σκέφτομαι τι ξημερώνει αύριο, να ζω το παρόν και να είμαι ευγνώμων που μου επιτρέπεται να υπάρχω σ’ αυτήν τη ζωή, ευχαριστώντας τον Θεό κάθε μέρα που μου δίνει αυτή την εμπειρία της ανθρώπινης ζωής. Πώς, λοιπόν, να μην είσαι ευτυχισμένος όταν σου δίνεται το μεγαλύτερο δώρο κάθε μέρα; Η απόλυτη ευτυχία όταν ήμουν παιδί ήταν το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού που έβρισκες το περίπτερο που τα είχε φέρει και σαν κάτι το πολύτιμο το έπαιρνες να πας σ’ ένα αγαπημένο μέρος να το απολαύσεις! Τι ευτυχία ήταν τότε; Με το τίποτα ήσουν πλήρης. Αυτό αναζητώ στη ζωή μου όπου ο χρόνος σταματά μ’ ένα καλοκαιρινό παγωτό. Ίσως αν γεράσω, αυτή να είναι η ευτυχία μου ξανά! Τα υπόλοιπα δεν θα έχουν νόημα και πολύ!». 

«Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ» έχει πει ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις. Τι είναι για εσάς η δόξα;

«Δεν πιστεύω στη δόξα  γιατί ότι ανεβάζει ο κόσμος σ’ ένα βάθρο και σε κάνει ημίθεο έτσι απλά σε κατεβάζει και σε ρίχνει στα λιοντάρια! Αν αφεθείς και πέσεις στην παγίδα της δόξας καλύτερα πέσε στη ηρωίνη. Είναι πιο… ελαφρύ ναρκωτικό από τη δόξα. Άλλωστε, η πραγματική δόξα είναι στα μάτια ενός μικρού παιδιού που βλέπει με αγνότητα κι  απροκάλυπτα ένα έργο τέχνης, χωρίς να ξέρει ποιος το έφτιαξε  και γίνεται κομμάτι του εαυτού του, να του… ψιθυρίζει πολλές φορές την ομορφιά της ζωής».  

(Από αριστερά προς τα δεξιά) Ο Sheikh Nahyan Mubarak Al Nahyan και
ο  κ. Νίκος Φλώρος.

 Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που έχετε πάρει μέχρι στιγμής;

 «Ότι όλα τελειώνουν κάποτε και τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή». 

Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε για τη δουλειά, τη ζωή σας ή οτιδήποτε άλλο;

«Είναι πολλά αυτά που θα ήθελα να πω αλλά δεν μπορούν. Σε μια συνέντευξη να γραφτούν. Θα ήθελα να πω για κάποιες εκθέσεις που ετοιμάζω για το 2021. Μία είναι για τα 200 χρόνια της ελληνικής Επανάστασης με έργα εμπνευσμένα από τους Έλληνες ήρωες. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω στη μνήμη τους. Κι ένας από τους βασικούς λόγους είναι ότι είμαι απόγονος του Νικολάου Φλώρου, του ήρωα του ’21 που πολέμησε για την απελευθέρωση της Αθήνας και τον αποκεφάλισαν οι Τούρκοι. Στη μνήμη του υπάρχει δρόμος με τ’ όνομά του στο Παλαιό Ψυχικό. Κι αφού προέρχομαι από έναν άνθρωπο που έδωσε το αίμα του για την απελευθέρωση της Ελλάδας, για μένα σημαίνουν πολλά τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Είναι κάπως και οικογενειακό το θέμα και με συγκινεί ιδιαίτερα!

Για το 2021 θα κάνω μια έκθεση μετά από πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί στο κτίριο της Συλλογής Ελληνικών Ενδυμασιών "BIKTΩPIA Γ. KAPEΛIA" του λυκείου των Ελληνίδων Καλαμάτας. TOY ΛYKEIOY TΩN EΛΛHNIΔΩN KAΛAMATAΣ. Είναι ένα εξαιρετικό μουσείο που είναι στα πρότυπα μεγάλων μουσείων του εξωτερικού και χαίρομαι πολύ για, αυτή την συνεργασία για, να γιορτάσουμε μαζί τα 200 χρόνια τις ελληνικής επανάστασης. Την  επιμέλεια θα την κάνει ο Αριστοτέλης Καράντης

 

 

 

Ο κ. Νίκος Φλώρος έχει βραβευτεί από το Ρωσικό κράτος, έχει τιμηθεί από την Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών της Λισσαβόνας με το Χρυσό Παράσημο και αποτελεί μέλος αυτής ως Ακαδημαϊκός. Επίσης, έχει βραβευτεί από το Ίδρυμα Albert Schweitzer της Βιέννης με το Χρυσό Μετάλλιο Τεχνών και Επιστημών,  και τον αυστριακό μεγαλοσταυρο ενώ έχει λάβει και το «Global Thinkers Forum Excellence Award 2013» για Αριστεία στην Καινοτομία.

Βραβεύτηκε για το κοστούμι «Red Queen Elizabeth», που του δόθηκε από τον διευθυντή Harold Koda του Μητροπολιτικό Μουσείο Κοστουμιών στην νέα Υόρκη ΗΠΑ όπως και το αντίστοιχο βραβείο, για το κοστούμι «Silver Elizabeth I», από τη French Heritage Society στο «Young Friends Heritage Society».καθως Επισεις και άλλες πολλές σημαντικές διακρίσεις ανά τον κόσμο

Μεταξύ άλλων, σημαντική τιμή ήταν και η φιλοξενία για πρώτη φορά Έλληνα καλλιτέχνη στο Museo del Greco στο Τολέδο της Ισπανίας, καθώς και το γεγονός πως η τέχνη του επιλέχθηκε από το βραζιλιάνικο εκπαιδευτικό σύστημα για να συμπεριληφθεί στα εγχειρίδια διδασκαλίας τους. Ακόμα, είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης που κλήθηκε να παρουσιάσει το έργο του αφιερωμένο στην Πριγκίπισσα Grace του Μονακό στο Μόντε Κάρλο, κατά τη διάρκεια του διεθνούς αφιερώματος «Γκρέις: Σύμβολο Αλλαγής» υπό την αιγίδα του Πρίγκιπα Αλβέρτου ΙΙ του Μονακό.

 

Το 2019, στην παγκόσμια έκθεση για τη διαχείριση του περιβάλλοντος «ECOWaste 2019», ο δημιουργός τόσων μαγευτικών ψηφιδωτών πορτρέτων που αντανακλούν τη δύναμη και την επιρροή αυτών των ιστορικών προσωπικοτήτων, παρουσίασε και το φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από 3.000 αλουμινένια κουτάκια αναψυκτικών πορτρέτο του Πρίγκιπα Mohammed bin Zayed Al Nahyan του Abu Dhabi και διαδόχου του Θρόνου.Το πορτρέτο του εντυπωσίασε τη Βασιλική Οικογένεια και με το που παρουσιάστηκε, ζητήθηκε άμεσα μετά το πέρας τη έκθεσης να μεταφερθεί στο Παλάτι του Abu Dhabi, όπου και θα ανήκει στην μόνιμη συλλογή. Ήταν η πρώτη φορά που στην εν λόγω διοργάνωση παρουσιάστηκε έκθεση έργων που συνδυάζουν την τέχνη με το περιβάλλον, ενώ τα έργα του παρουσιάστηκαν στο διεθνές εκθεσιακό κέντρο του Άμπου Ντάμπι ως επίσημος προσκεκλημένος της κυβέρνησης των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, την αιγίδα της ελληνικής πρεσβείας υπό την πρέσβειρα Αικατερίνη Μπούρα.

 

Το 2019 - 2020  σε σειρά εκθέσεων σε όλη την Γερμανία , η συλλογή έργων του με θέμα «Μαρία Κάλλας – Μήδεια – Αργοναύτες» παρουσιάστηκε στο εμβληματικό Μουσείο Γλυπτών του Βούπερταλ της Γερμανίας, μετά από πρόσκληση του διάσημου χοροθεάτρου της Πίνα Μπάους (Pina Bausch)  με χορογραφία του  Daphnis Kokkinos σε επιμέλεια Αριστοτέλης καραντης με την αιγίδα του ελληνικού προξενείου υπο την γενική πρόξενο Μαρία παπακωσταντινου στο Ντίσελντορφ.

www.klik.gr