Νίκος Δελφάκης: «Ας μην κρυβόμαστε, είμαστε απολύτως επιρρεπείς ακόμα και σε εμφυλίους σπαραγμούς»
Ο Νίκος Δελφάκης, δικηγόρος – δημοτικός σύμβουλος Τρίπολης, με σημερινή του ανακοίνωση αναφέρει ότι «η χώρα διέρχεται κρίσιμες στιγμές. Η κοινωνία κατακερματισμένη, σχεδόν μισή – μισή. Αν κοιτάξει κανείς πίσω στην Ιστορία, δυστυχώς τα συνηθίζουμε στην Ελλάδα, τις διασπάσεις και τις απόλυτες διαχωριστικές γραμμές. Κι ας μην κρυβόμαστε, είμαστε απολύτως επιρρεπείς ακόμα και σε εμφυλίους σπαραγμούς. Δεν έφεραν όμως ποτέ καλά αποτελέσματα, αντιθέτως τραγικά ήταν πάντα.
Τα προηγούμενα χρόνια ασκήσαμε, δικαιολογημένα, κριτική και στην πνευματική «ηγεσία» του τόπου, για την αδράνεια που επέδειξε σε απαράδεκτα γεγονότα, για την απουσία παρέμβασής της σε κορυφαία ζητήματα, που μας οδήγησαν στις σημερινές δυσκολίες. Κάτι, ευτυχώς, αλλάζει τελευταία, σιγά – σιγά. Στα πλαίσια αυτά θεωρώ σημαντικό το παρακάτω ψήφισμα της Νομικής του ΑΠΘ, το αντιγράφω και ας μην πω άλλα εγώ. Γιατί στη μεγάλη «Κόντρα», έχουμε αποκτήσει και κάτι άλλο απαράδεκτο. «Το είπε ο Δελφάκης, στη ΔΗΜΑΡ είναι, άστον. Το είπε ο άλλος, είναι στη ΝΔ, ή στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΠΑΣΟΚ, άστους κλπ». Να δω πότε θα συνεννοηθούμε, όπου κι αν είναι ο καθένας, για τα αυτονόητα. Δεν λέω λοιπόν τίποτα άλλο δικό μου, αντιγράφω και μόνο το ψήφισμα των πανεπιστημιακών:
<<ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΑΠΘ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΕΝΤΕΙΝΟΜΕΝΑ ΚΡΟΥΣΜΑΤΑ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας προϊούσας απαξίωσης των θεσμών της Δημοκρατίας και, εν τέλει, του ίδιου του κράτους. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στον αντίκτυπο της οικονομικής κρίσης, για την οποία και εμείς φέρουμε μερίδιο ευθύνης. Στη χώρα μας, όπου συχνά παρίσταται ανάγκη να υπενθυμίζει κανείς τα αυτονόητα, λησμονούμε ότι ο στοιχειώδης λόγος ύπαρξης του κράτους είναι η κατοχύρωση της ίσης ελευθερίας με ειρήνη και ασφάλεια για το σύνολο του πληθυσμού. Η θεμελιώδης αυτή αποστολή, την οποία οφείλει να συμπληρώνει η διασφάλιση συνθηκών που προάγουν την ατομική ευημερία, εκπληρώνεται πλημμελώς από το ελληνικό κράτος από τη σύστασή του.
Σήμερα, παράλληλα με τη διάχυση της ανομίας και της διαφθοράς, την φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού και την έξαρση της εγκληματικότητας, παρατηρούμε ένα πρόσθετο αποκρουστικό φαινόμενο, σχεδόν άγνωστο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου: την άσκηση βίας από οργανωμένες ομάδες με την επίκληση ορισμένης στάσης ζωής ή ιδεολογίας. Είτε πρόκειται για αδιάκριτες επιθέσεις «γνωστών-αγνώστων» κατά ζωής και περιουσίας, είτε για άσκηση βίας σε βάρος μεταναστών και άλλων συνανθρώπων μας, ή και για τη βίαιη παρεμπόδιση της διακίνησης και της εργασίας των πολιτών, τα φαινόμενα αυτά εγείρουν ζήτημα κρατικής επάρκειας. Την αποτυχία του κράτους να επιτελέσει στοιχειωδώς την αποστολή του ήδη εκμεταλλεύονται αυτόκλητοι υπερασπιστές της ασφάλειας των ελλήνων πολιτών. Η αδράνεια απέναντι στις αυθαίρετες ενέργειές τους οδηγεί σε ανοχή, αν όχι και αποδοχή, από ένα αυξανόμενο μέρος της κοινής γνώμης, πολιτικών διακηρύξεων που παραπέμπουν ευθέως σε ιδεοληψίες και κινήματα υπεύθυνα για το αιματοκύλισμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και το ολοκαύτωμα εκατομμυρίων αμάχων.
Καθήκον δικό μας, ως πανεπιστημιακών δασκάλων, είναι να παρακολουθούμε τα φαινόμενα αυτά, να επισημαίνουμε εγκαίρως τις αιτίες τους και τους κινδύνους που απορρέουν· κινδύνους που απειλούν πλέον στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά και, εν τέλει, την ίδια την επιβίωση της χώρας μας ως δημοκρατικής πολιτείας. Αντιλαμβανόμενοι το θεμελιώδη ρόλο της Παιδείας στην αντιμετώπιση του φαινομένου, καλούμε, παράλληλα, τα όργανα του κράτους να επιτελέσουν τη βασική τους αρμοδιότητα που είναι η επιβολή των νόμων προς κάθε κατεύθυνση.>>.