Από την Τρίπολη, στο Όσλο– Η Εύα Αντζά γράφει για την απόφασή της να ξενιτευτεί: «Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως βρήκα τη δύναμη να φύγω»
Η Εύα Αντζά είναι μία νέα κοπέλα το οποίο μέχρι πρότινος ζούσε στην Τρίπολη. Μεγάλωσε εδώ, σπούδασε, αλλά κάποια στιγμή πήρε την πολύ δύσκολη απόφαση να αφήσει την Ελλάδα και να φύγει για το εξωτερικό. Πήγε στο Όσλο της Νορβηγίας για να βρει μία καλύτερη τύχη.
Είναι πολλά τα παιδιά, τα νέα παιδιά, τα οποία, απογοητευμένα, από την κατάσταση που επικρατεί στην Πατρίδα, αποφασίζουν να φύγουν.
Αυτό που έκανε η Εύα –και τόσα άλλα παιδιά- θέλει δύναμη. Θέλει αντοχές. Θέλει κουράγιο.
Επιπλέον, το Όσλο είναι μία πόλη, στην οποία επικρατούν καιρικές συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες. Καμία σχέση με την Ελλάδα. Αυτό είναι το αρνητικό. Το θετικό είναι ότι ένας νέος άνθρωπος έχει εκεί περισσότερες ευκαιρίες να κάνει κάτι στη ζωή του. Σε αντίθεση μ’ εδώ…
Η Εύα λοιπόν έγραψε ένα κείμενο γι’ αυτή την απόφασή της. Ένα εξαιρετικό κείμενο το οποίο αξίζει να το διαβάσετε προσεκτικά. Θα σάς βάλει σε πολλές σκέψεις…
Γράφει, λοιπόν…
«Κάποτε έγραψα για το κορίτσι που για χάρη μιας συνήθειας παράτησε τα όνειρα της... Πολλές φόρες σκέφτηκα πως αυτό το κορίτσι ήμουν εγώ και όσο περνούσε ο καιρός και παρατηρούσα τη ζωή μου, έμοιαζε όλο και περισσότερο στη ζωή του κοριτσιού της ιστορίας.
Ποιος να μου το έλεγε ένα χρόνο αργότερα ότι το κορίτσι αυτό θα χαιρετούσε στο αεροδρόμιο 3 ζευγάρια μάτια που λατρεύει για έναν άγνωστο προορισμό και μονό εφόδιο της την ελπίδα...Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για μια ωραιότερη ζωή, ελπίδα πως αυτό που ψάχνει, αυτό που λείπει, είναι κάπου αλλού και όχι εκεί που βρισκόταν..
Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως βρήκα τη δύναμη να φύγω, πολλές φόρες στο δρόμο περπατώ και όταν συγκεντρώνομαι στο τώρα, στη στιγμή, συνειδητοποιώ πως αυτό που βλέπω δεν είναι η χωρά μου, δεν είναι η ιστορία μου... Δεν είμαι εγώ... Αλλά στα αλήθεια πόσοι από μας ξέρουμε ποιοι είμαστε? πόσοι από μας ξέρουμε που πάμε? Και πόσοι από μας πάμε συνειδητά εκεί που πάμε???
Κάποτε είχα πει πως δεν είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα, λόγω της κατάστασης στην Ελλάδα. Δεν μπορούσα όμως να σταματήσω τα δάκρυα μου όταν έβλεπα το γαλανόλευκο στις κερκίδες του γηπέδου...Δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου όταν ακούω τη γλωσσά μου. Μα πάνω απ’ όλα δεν μπορώ να κρύψω την υπερηφάνεια μου, όταν μιλούν οι ξένοι για τον πολιτισμό μας...
Πολλές φόρες διαμαρτύρομαι για τον καιρό και για την κουλτούρα που πρέπει να αντιμετωπίσω, αλλά τις νύχτες στο κρεβάτι, μένοντας μονή με τον εαυτό μου, σε στιγμές ειλικρινείας, ξέρω τι φταίει... Είναι η συνήθεια που έχω αφήσει πίσω... Είναι η αβεβαιότητα του αύριο που με κάνει να φοβάμαι... Είναι το εύκολο που δεν υπάρχει πια στη ζωή μου και με κάνει να αναπολώ.. Μα, το χειρότερο απ’ όλα είναι το βόλεμα που με πολεμά για να με δοκιμάσει αν αντέχω να κυνηγήσω τα όνειρα μου...
Τώρα Ζω... Τώρα πονώ... Τώρα ελπίζω... Τώρα αισθάνομαι κάτι... Ακόμα και αν είναι πόνος, φόβος, ανασφάλεια, τώρα μπορώ και αισθάνομαι.... Το μυαλό μου είναι γεμάτο από πρωτόγνωρες σκέψεις και η κάρδια μου από ακαλλιέργητα συναισθήματα που περιμένουν να ανθίσουν με τον καιρό... Είμαι περήφανη όχι που έφυγα αλλά που τόλμησα να κοιτάξω κατάματα την αλήθεια της ζωής μου και να ακολουθήσω το δρόμο της καρδιάς μου....»