Ένας λαϊκός Bon Viveur - Αφιέρωμα στον Κώστα Σιάννη που είχε το σινεμά "Αρκαδία" (εικόνες)
Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω καμία αλήθεια ή να αποκρύψω κάτι,θέλησα να γράψω δυο λόγια για έναν άνθρωπο που πριν λίγο καιρό αποχαιρετήσαμε φίλοι και συγγενείς στο κοιμητήριο του Κάψια.Ο λόγος για τον φίλο μου, τον αγαπητό , ΚΩΣΤΑ Φ. ΣΙΑΝΝΗ.
Και λέω φίλο μου με όλη την σημασία της λέξεως, γιατί παρόλη την διαφορά ηλικίας που είχαμε,ο Κώστας ήταν ένας εξαίρετος φίλος. Εξάλλου γι' αυτούς που τον γνώριζαν αυτός ήταν ο Σιάννης. Mε την ευγενή καλοσύνη που τον διακατείχε,γινόταν εύκολα αγαπητός από τον καθένα,από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο συνομιλητή του.
Τον Κώστα σε προσωπικό επίπεδο εγώ τον γνώρισα στις αρχές του 2000,από τον Φώτη τον Γεωργακόπουλο, που τότε είχε το Bellissimo απέναντι από το μαγαζί μου.Γνωριστήκαμε ένα βράδυ στου Κάψια στην μπακαλοταβέρνα του Φάνη.Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως πρόκειται για έναν άνθρωπο έξω καρδιά,ευγενέστατο,φιλόξενο,καταδεκτικό,γενναιόδωρο μα πάνω απ' όλα χαμογελαστό.Έναν άνθρωπο με μπέσα και φιλότιμο! Έναν άνθρωπο πατριώτη,αφού όπως έλεγε''το κακό με εμάς τους Έλληνες είναι ότι δεν μονιάζουμε, γιατί σαν λαός ποτέ δεν είχαμε εθνική συνείδηση '' ! Με τον Φώτη,τον γιατρό ή ψηλό όπως τον έλεγε ήταν αυτοκόλλητοι. Ο Κώστας θυμάμαι όποτε πέρναγε από το Bellissimo και είχε μέσα πελάτες του έλεγε στην πόρτα"γεια σου Φώτη,είσαι ΜΕΓΑΣ " και συνέχιζε χαμογελαστός.Μια μέρα τον πιάνει αγκαζέ και του λέει "εγώ δεν μπορώ να σου μιλάω άσχημα στο μαγαζί σου,θα σε λέω ΜΕΓΑ αλλά να ξέρεις ότι θα σημαινει ΜΕΓΑΣ..Π.......! Κι αυτό για χιούμορ, γιατί ο ψηλός ένα βράδυ που τον άφησε στην πόρτα του σπιτιού του, του είπε ψέματα ότι θα πάει για ύπνο και έστριψε γι'αλλού......!
Ο Κώστας τη δεκαετία του 50 πήγε στην Αμερική οπου κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό κι αν δεν κάνω λάθος υπηρέτησε για 8 χρόνια με τον βαθμό του λοχία.Στις αρχές του 60 γυρίζοντας από την Αμερική αγόρασε το οικόπεδο στην οδό Δεληγιάννη, όπου το 1962 άνοιξε το σινεμά ΑΡΚΑΔΙΑ. Ήταν ένας τεράστιος κινηματογράφος ,1000 θέσεων με σύγχρονο εξοπλισμό και μόνιμο μπαρ . Μηχανικό και διαφημιστή είχε τότε τον Μίμη τον Αναγνώστου . Στο ίδιο οικόπεδο λειτουργούσε παλαιότερα ο θερινός cine Αππόλων .
Και ποιός δεν πέρασε απο εκεί, να δεί ένα έργο ,για να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα του. Το σινεμά ειδικά εκείνη την εποχή,χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ, ήταν πηγή πολιτισμού , ένα παράθυρο , για έναν έξω κόσμο που στο πανί , απεικόνιζε διαφορετικές κουλτούρες και αντιλήψεις . Ένα παράθυρο που ο κόσμος το είχε ανάγκη , ή αν θέλεται τον σαγήνευε η γοητεία του καινούργιου , γι'αυτό και η Τρίπολη τότε είχε 7 έως 8 σινεμάδες ! Ο Φώτης ο ψηλός ,τότε δούλευε στο σινεμά , μαζί με τον Νικόλα τον Παπαδήμα , ''που εδώ και χρόνια ζει με την οικογενειά του στην Αμερική '' σαν ταξιθέτες ή έβαζαν την ταμπέλα με τα προσεχώς, σε κεντρικό σημείο της πόλης ή πούλαγαν σνάκ και τσίπς μέσα στην αίθουσα . Η μάνα του Κώστα η Κυρά Βαγγελιώ , που είχε καταγωγή από τον Παλαιόπυργο, έπαιρνε πολλές φορές κάποια παιδιά της γειτονιάς της , που δεν είχαν χρήματα για το εισητήριο και φτάνοντας στην είσοδο έλεγε '' Αυτά τα παιδιά είναι δικά μας ,αφήστε τα να περάσουν να δούν '' . Απο τους γονείς του πήρε ο Κώστας, απ' την μάνα του , που με ένα τηγάνι και όχι μόνο , είχε φιλέψει όλο τον κόσμο που πέρναγε απ' το σπίτι της, αλλά και απ' τον πατέρα του,γιατί όπως λένε όλοι ο μπαρμπαΦώτης,ήταν έξω καρδιά . Άνθρωποι κιμπάρηδες ! Όταν έκλεισε το cine Αρκαδία , πανέξυπνος όπως ήταν, χώρισε τον χώρο αυτό και τον έκανε καταστήματα . Τότε τον βοήθησε και η τύχη ,αφού το 1992 η οδός Δεληγιάννη έγινε πεζόδρομος , με αποτέλεσμα όλη η Τρίπολη να περνάει από εκεί . Ποιός δεν θυμάται το sports-cafe σίνεμα,που γινόταν λαοθάλασσα με τα ηλεκτρονικά και τα μπιλιάρδα του Καστρίτη, που στο τέλος έγιναν bowling . Πάντα προσπαθούσε να πηγαίνει αυτός και οι φίλοι του ,σαν πελάτες στα μαγαζιά που νοίκιαζε , γιατί όπως έλεγε είχε υποχρέωση να τούς βοηθήσει .
Ο Κώστας ήταν φανατικός λάτρης της μαγειρικής μου , αφού πολλές φορές κάνοντας το χόμπι μου, έλεγε'' έχει μαγειρέψει απίθανα για την παρέα'' . Το σπίτι του πάνω απ' το σίνεμα , ήταν ανοιχτό για όλους , με τα ακριβά ουίσκι σε περίοπτη θέση και πάντα πρός χρήση . Ειδικά όταν έρχονταν φίλοι του απ' την Αμερική και όχι μόνο ,σήμανε συναγερμός ! Έβγαζε πλάνο που θα τους πάει να δουν τα αξιοθέατα ,που θα τους πάει για φαγητό και φυσικά για να είναι μαζί , απαιτούσε να κοιμηθούν στο σπίτι του, έστω και στρωματσάδα ! Θυμάμαι μια χρονιά , είχε έρθει ο Λίο ο Καπελινάκιας [ παρατσούκλι ] . Αφού τον γύρισε στην μισή Ελλάδα, τον έφεραν μαζί με τον Φώτη , μία Κυριακή σε μία παραλία λίγο πρίν την Ζαχάρω ,όπου εγώ οικογενειακώς, μαζί με φίλους , ψήναμε μπριζόλες,κάτω από τα πεύκα μετά το μπάνιο μας . Ο Λίο μας είχε τρελάνει να δοκιμάσουμε κάτι καρπούζια, που είχε αγοράσει από ένα μποστάνι, κοντά στο σπίτι της αδερφής του στην Κυπαρισσία .Τότε λέω στον Κώστα και στον Φώτη "κοιτάξτε τί πλάκα θα κάνω στον Λίο".Σφάζω ένα καρπούζι βγάζοντας μία λαχταριστή κατακόκκινη φέτα και φωνάζω τον Λίο να δοκιμάσει κάτι τρελό! Μια φέτα καρπούζι στη σχάρα με τα πυρακτωμένα κάρβουνα.Αυτό αμέσως μέλωσε από τη φωτιά ! Δοκιμάζοντάς το ο Λίο ξετρελάθηκε και μονολογούσε, πως παρόλο που είχε πάει σε τόσα γκουρμέ εστιατόρια σε όλο τον κόσμο,πρώτη φορά έτρωγε κάτι τέτοιο.Γυρίζοντας πίσω στη δεύτερη πατρίδα του,το είχε πει στη μισή Αμερική κι όποτε έπαιρνε τηλέφωνο τον Κώστα έστελνε χαιρετίσματα στον πιο τρελό ψήστη που είχε γνωρίσει. Τον Κώστα τον θυμάμαι να μιλάει με καμάρι για τον γιο του τον Φώτη, που τότε ήταν στην Αγγλία, για την καλοσυνάτη νύφη του, που όπως έλεγε είχε τον καλύτερο κήπο στου Κάψια και αργότερα για τα δύο εγγόνια του ,που παρόλο που του έλειπαν έλαμπε το πρόσωπό του σαν να τα είχε δίπλα του.
Τον έβλεπες όταν μίλαγε σε ένα μικρό παιδί, γινόταν παιδί κι αυτός και επικοινωνούσαν σαν συνομήλικοι.Τον παρατηρούσα με τα παιδιά μου και όχι μόνο.Πάντα ήθελε να τα κεράσει κάτι,να τα συμβουλέψει,να αστειευτεί μαζί τους, όχι μόνο επειδή ήταν φιλόξενος και ανοιχτοχέρης άνθρωπος, αλλά γιατί κατα βάθος πιστεύω, ότι στα μάτια τους έβλεπε τον γιο του.Αφού ο γιός του μετά τον χωρισμό του Κώστα με τη γυναίκα του , έμενε στην Αθήνα. Αλλά και για τα εγγόνια του έκανε έτσι γιατί μόλις άκουγε ότι κατέβαιναν Τρίπολη ή Κάψια πήδαγε από την χαρά του ! Δεν θα ξεχάσω την ιστορία του Παπαδόπουλου από του Κάψια, που μου είπε βουρκωμένος στο μαγαζί, ότι έφυγε το 1958 για να πάει στην Αμερική για ένα καλύτερο αύριο και η φιλία του με τον Κώστα του έσωσε τη ζωή.Αυτός τότε πηγαίνοντας για το Σικάγο και ενώ θα άλλαζαν αεροπλάνο στη Φρανγκφούρτη ,αποφάσισε αιφνιδιαστικά να πάρει άλλο αεροπλάνο και να πάει στο Παρίσι να δει τον φίλο του τον Κώστα που τότε βρισκόταν εκεί .Έκατσε μια εβδομάδα και πηγαίνοντας στην Αμερική, σε κάποιους συγγενείς του , που τον περίμεναν νωρίτερα, διαπίστωσε έκπληκτος ότι εκεί τον έκλαιγαν και δεν πίστευαν ότι ζούσε.Η πτήση της TWA από Αθήνα-Φρανκφούρτη-Σικάγο έπεσε στον Ατλαντικό χωρίς επιζώντες ! Τον άνθρωπο αυτό τον έσωσε ο Κώστας έστω κι έτσι χωρίς να το θέλει.Έτσι ήταν αυτός εξάλλου,βοηθούσε κάποιον που ένιωθε ότι είχε ανάγκη,γιατί αυτή ήταν η παιδεία του και το έκανε χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες απλά και ταπεινά χωρίς να το ξέρει κανένας.
Ο Κώστας ήταν ένας άνθρωπος που δεν τον άκουγες ποτέ να πει μια κακή κουβέντα,για συνάνθρωπό του,ακόμα και αν τον είχε βλάψει κάποιος. Επαινούσε πάντα τούς καλλιτέχνες της παρέας,'' το καλύτερο μπουζούκι '' όπως έλεγε για τον Χρήστο τον Εικοσηπένταρχο,ή για τον Βαγγέλη τον Σταυρόπουλο, έλεγε πώς'' είναι απίθανος πιανίστας '' και έτρεχε αμέτρητες φορές 'οπου εμφανίζονταν να τους απολαύσει ! Ο Κώστας ήταν ο άνθρωπος της παρέας,της ταβέρνας,του γλεντιού και του καλού φαγητού.
Εγώ σαν Θοδωρής, δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου εικόνες ,του Κώστα με τον γιό του Φώτη. Το παιδί όπως είπα έμενε στην Αθήνα,σπούδασε, εργάστηκε στο εξωτερικό και σήμερα είναι καθηγητής Παναπιστημίου. Όμως μου έρχονται στο μυαλό αμέτρητες εικόνες του Κώστα με τον Φώτη τον ψηλό, εμένα,τον Γιώργο τον Κούσουλα, σε ταβέρνες,όπως του Γιώργου του Κωτσίου, στην Ερατεινή του Αποστόλη, στου Τσουμπρή, στην ταβέρνα του Φάνη, στου Νώντα, στο Hungry. Η μας θυμάμαι , στο Bar One του Νίκου του Λαγού, στου Εικοσιπένταρχου τα μπουζούκια, στο Mobile , στο γήπεδο με τον Αστέρα, στο μαγαζί του γιου του με τα ηλεκτρονικά τσιγάρα,που δούλεψε για αρκετό καιρό ο Φώτης ή μάλλον , για όσο ζούσε ο Κώστας ! ! Μα πάνω απ'ολα τον θυμάμαι , να περπατάει απο την Τρίπολη στου Κάψια, στα μονοπάτια με τον ορειβατικό, αλλά πιο πολύ να είναι συνοδηγός, στο αυτοκίνητο του Φώτη του Μέγα, ή ψηλού ,γυρίζοντας στα πιο απίθανα μέρη , όντως πολύ πιο δεμένοι από μιά τυπική δήθεν συγγένεια,κάποιου βαθμού ,που νομίζαμε όλοι ότι είχαν ! ! Θεωρώ λοιπόν κλείνοντας, ότι ο Κώστας με αυτή την αφοπλιστική του ευγένεια που τον χαρακτήριζε,αν ζούσε στο Ηνωμένο Βασίλειο , θα του είχε απονεμηθεί ,τιμής ένεκεν, ο τίτλος του ΣΕΡ ! ! !
Και λέω φίλο μου με όλη την σημασία της λέξεως, γιατί παρόλη την διαφορά ηλικίας που είχαμε,ο Κώστας ήταν ένας εξαίρετος φίλος. Εξάλλου γι' αυτούς που τον γνώριζαν αυτός ήταν ο Σιάννης. Mε την ευγενή καλοσύνη που τον διακατείχε,γινόταν εύκολα αγαπητός από τον καθένα,από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο συνομιλητή του.
Τον Κώστα σε προσωπικό επίπεδο εγώ τον γνώρισα στις αρχές του 2000,από τον Φώτη τον Γεωργακόπουλο, που τότε είχε το Bellissimo απέναντι από το μαγαζί μου.Γνωριστήκαμε ένα βράδυ στου Κάψια στην μπακαλοταβέρνα του Φάνη.Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα πως πρόκειται για έναν άνθρωπο έξω καρδιά,ευγενέστατο,φιλόξενο,καταδεκτικό,γενναιόδωρο μα πάνω απ' όλα χαμογελαστό.Έναν άνθρωπο με μπέσα και φιλότιμο! Έναν άνθρωπο πατριώτη,αφού όπως έλεγε''το κακό με εμάς τους Έλληνες είναι ότι δεν μονιάζουμε, γιατί σαν λαός ποτέ δεν είχαμε εθνική συνείδηση '' ! Με τον Φώτη,τον γιατρό ή ψηλό όπως τον έλεγε ήταν αυτοκόλλητοι. Ο Κώστας θυμάμαι όποτε πέρναγε από το Bellissimo και είχε μέσα πελάτες του έλεγε στην πόρτα"γεια σου Φώτη,είσαι ΜΕΓΑΣ " και συνέχιζε χαμογελαστός.Μια μέρα τον πιάνει αγκαζέ και του λέει "εγώ δεν μπορώ να σου μιλάω άσχημα στο μαγαζί σου,θα σε λέω ΜΕΓΑ αλλά να ξέρεις ότι θα σημαινει ΜΕΓΑΣ..Π.......! Κι αυτό για χιούμορ, γιατί ο ψηλός ένα βράδυ που τον άφησε στην πόρτα του σπιτιού του, του είπε ψέματα ότι θα πάει για ύπνο και έστριψε γι'αλλού......!
Ο Κώστας τη δεκαετία του 50 πήγε στην Αμερική οπου κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό κι αν δεν κάνω λάθος υπηρέτησε για 8 χρόνια με τον βαθμό του λοχία.Στις αρχές του 60 γυρίζοντας από την Αμερική αγόρασε το οικόπεδο στην οδό Δεληγιάννη, όπου το 1962 άνοιξε το σινεμά ΑΡΚΑΔΙΑ. Ήταν ένας τεράστιος κινηματογράφος ,1000 θέσεων με σύγχρονο εξοπλισμό και μόνιμο μπαρ . Μηχανικό και διαφημιστή είχε τότε τον Μίμη τον Αναγνώστου . Στο ίδιο οικόπεδο λειτουργούσε παλαιότερα ο θερινός cine Αππόλων .
Και ποιός δεν πέρασε απο εκεί, να δεί ένα έργο ,για να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα του. Το σινεμά ειδικά εκείνη την εποχή,χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ, ήταν πηγή πολιτισμού , ένα παράθυρο , για έναν έξω κόσμο που στο πανί , απεικόνιζε διαφορετικές κουλτούρες και αντιλήψεις . Ένα παράθυρο που ο κόσμος το είχε ανάγκη , ή αν θέλεται τον σαγήνευε η γοητεία του καινούργιου , γι'αυτό και η Τρίπολη τότε είχε 7 έως 8 σινεμάδες ! Ο Φώτης ο ψηλός ,τότε δούλευε στο σινεμά , μαζί με τον Νικόλα τον Παπαδήμα , ''που εδώ και χρόνια ζει με την οικογενειά του στην Αμερική '' σαν ταξιθέτες ή έβαζαν την ταμπέλα με τα προσεχώς, σε κεντρικό σημείο της πόλης ή πούλαγαν σνάκ και τσίπς μέσα στην αίθουσα . Η μάνα του Κώστα η Κυρά Βαγγελιώ , που είχε καταγωγή από τον Παλαιόπυργο, έπαιρνε πολλές φορές κάποια παιδιά της γειτονιάς της , που δεν είχαν χρήματα για το εισητήριο και φτάνοντας στην είσοδο έλεγε '' Αυτά τα παιδιά είναι δικά μας ,αφήστε τα να περάσουν να δούν '' . Απο τους γονείς του πήρε ο Κώστας, απ' την μάνα του , που με ένα τηγάνι και όχι μόνο , είχε φιλέψει όλο τον κόσμο που πέρναγε απ' το σπίτι της, αλλά και απ' τον πατέρα του,γιατί όπως λένε όλοι ο μπαρμπαΦώτης,ήταν έξω καρδιά . Άνθρωποι κιμπάρηδες ! Όταν έκλεισε το cine Αρκαδία , πανέξυπνος όπως ήταν, χώρισε τον χώρο αυτό και τον έκανε καταστήματα . Τότε τον βοήθησε και η τύχη ,αφού το 1992 η οδός Δεληγιάννη έγινε πεζόδρομος , με αποτέλεσμα όλη η Τρίπολη να περνάει από εκεί . Ποιός δεν θυμάται το sports-cafe σίνεμα,που γινόταν λαοθάλασσα με τα ηλεκτρονικά και τα μπιλιάρδα του Καστρίτη, που στο τέλος έγιναν bowling . Πάντα προσπαθούσε να πηγαίνει αυτός και οι φίλοι του ,σαν πελάτες στα μαγαζιά που νοίκιαζε , γιατί όπως έλεγε είχε υποχρέωση να τούς βοηθήσει .
Ο Κώστας ήταν φανατικός λάτρης της μαγειρικής μου , αφού πολλές φορές κάνοντας το χόμπι μου, έλεγε'' έχει μαγειρέψει απίθανα για την παρέα'' . Το σπίτι του πάνω απ' το σίνεμα , ήταν ανοιχτό για όλους , με τα ακριβά ουίσκι σε περίοπτη θέση και πάντα πρός χρήση . Ειδικά όταν έρχονταν φίλοι του απ' την Αμερική και όχι μόνο ,σήμανε συναγερμός ! Έβγαζε πλάνο που θα τους πάει να δουν τα αξιοθέατα ,που θα τους πάει για φαγητό και φυσικά για να είναι μαζί , απαιτούσε να κοιμηθούν στο σπίτι του, έστω και στρωματσάδα ! Θυμάμαι μια χρονιά , είχε έρθει ο Λίο ο Καπελινάκιας [ παρατσούκλι ] . Αφού τον γύρισε στην μισή Ελλάδα, τον έφεραν μαζί με τον Φώτη , μία Κυριακή σε μία παραλία λίγο πρίν την Ζαχάρω ,όπου εγώ οικογενειακώς, μαζί με φίλους , ψήναμε μπριζόλες,κάτω από τα πεύκα μετά το μπάνιο μας . Ο Λίο μας είχε τρελάνει να δοκιμάσουμε κάτι καρπούζια, που είχε αγοράσει από ένα μποστάνι, κοντά στο σπίτι της αδερφής του στην Κυπαρισσία .Τότε λέω στον Κώστα και στον Φώτη "κοιτάξτε τί πλάκα θα κάνω στον Λίο".Σφάζω ένα καρπούζι βγάζοντας μία λαχταριστή κατακόκκινη φέτα και φωνάζω τον Λίο να δοκιμάσει κάτι τρελό! Μια φέτα καρπούζι στη σχάρα με τα πυρακτωμένα κάρβουνα.Αυτό αμέσως μέλωσε από τη φωτιά ! Δοκιμάζοντάς το ο Λίο ξετρελάθηκε και μονολογούσε, πως παρόλο που είχε πάει σε τόσα γκουρμέ εστιατόρια σε όλο τον κόσμο,πρώτη φορά έτρωγε κάτι τέτοιο.Γυρίζοντας πίσω στη δεύτερη πατρίδα του,το είχε πει στη μισή Αμερική κι όποτε έπαιρνε τηλέφωνο τον Κώστα έστελνε χαιρετίσματα στον πιο τρελό ψήστη που είχε γνωρίσει. Τον Κώστα τον θυμάμαι να μιλάει με καμάρι για τον γιο του τον Φώτη, που τότε ήταν στην Αγγλία, για την καλοσυνάτη νύφη του, που όπως έλεγε είχε τον καλύτερο κήπο στου Κάψια και αργότερα για τα δύο εγγόνια του ,που παρόλο που του έλειπαν έλαμπε το πρόσωπό του σαν να τα είχε δίπλα του.
Τον έβλεπες όταν μίλαγε σε ένα μικρό παιδί, γινόταν παιδί κι αυτός και επικοινωνούσαν σαν συνομήλικοι.Τον παρατηρούσα με τα παιδιά μου και όχι μόνο.Πάντα ήθελε να τα κεράσει κάτι,να τα συμβουλέψει,να αστειευτεί μαζί τους, όχι μόνο επειδή ήταν φιλόξενος και ανοιχτοχέρης άνθρωπος, αλλά γιατί κατα βάθος πιστεύω, ότι στα μάτια τους έβλεπε τον γιο του.Αφού ο γιός του μετά τον χωρισμό του Κώστα με τη γυναίκα του , έμενε στην Αθήνα. Αλλά και για τα εγγόνια του έκανε έτσι γιατί μόλις άκουγε ότι κατέβαιναν Τρίπολη ή Κάψια πήδαγε από την χαρά του ! Δεν θα ξεχάσω την ιστορία του Παπαδόπουλου από του Κάψια, που μου είπε βουρκωμένος στο μαγαζί, ότι έφυγε το 1958 για να πάει στην Αμερική για ένα καλύτερο αύριο και η φιλία του με τον Κώστα του έσωσε τη ζωή.Αυτός τότε πηγαίνοντας για το Σικάγο και ενώ θα άλλαζαν αεροπλάνο στη Φρανγκφούρτη ,αποφάσισε αιφνιδιαστικά να πάρει άλλο αεροπλάνο και να πάει στο Παρίσι να δει τον φίλο του τον Κώστα που τότε βρισκόταν εκεί .Έκατσε μια εβδομάδα και πηγαίνοντας στην Αμερική, σε κάποιους συγγενείς του , που τον περίμεναν νωρίτερα, διαπίστωσε έκπληκτος ότι εκεί τον έκλαιγαν και δεν πίστευαν ότι ζούσε.Η πτήση της TWA από Αθήνα-Φρανκφούρτη-Σικάγο έπεσε στον Ατλαντικό χωρίς επιζώντες ! Τον άνθρωπο αυτό τον έσωσε ο Κώστας έστω κι έτσι χωρίς να το θέλει.Έτσι ήταν αυτός εξάλλου,βοηθούσε κάποιον που ένιωθε ότι είχε ανάγκη,γιατί αυτή ήταν η παιδεία του και το έκανε χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες απλά και ταπεινά χωρίς να το ξέρει κανένας.
Ο Κώστας ήταν ένας άνθρωπος που δεν τον άκουγες ποτέ να πει μια κακή κουβέντα,για συνάνθρωπό του,ακόμα και αν τον είχε βλάψει κάποιος. Επαινούσε πάντα τούς καλλιτέχνες της παρέας,'' το καλύτερο μπουζούκι '' όπως έλεγε για τον Χρήστο τον Εικοσηπένταρχο,ή για τον Βαγγέλη τον Σταυρόπουλο, έλεγε πώς'' είναι απίθανος πιανίστας '' και έτρεχε αμέτρητες φορές 'οπου εμφανίζονταν να τους απολαύσει ! Ο Κώστας ήταν ο άνθρωπος της παρέας,της ταβέρνας,του γλεντιού και του καλού φαγητού.
Εγώ σαν Θοδωρής, δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου εικόνες ,του Κώστα με τον γιό του Φώτη. Το παιδί όπως είπα έμενε στην Αθήνα,σπούδασε, εργάστηκε στο εξωτερικό και σήμερα είναι καθηγητής Παναπιστημίου. Όμως μου έρχονται στο μυαλό αμέτρητες εικόνες του Κώστα με τον Φώτη τον ψηλό, εμένα,τον Γιώργο τον Κούσουλα, σε ταβέρνες,όπως του Γιώργου του Κωτσίου, στην Ερατεινή του Αποστόλη, στου Τσουμπρή, στην ταβέρνα του Φάνη, στου Νώντα, στο Hungry. Η μας θυμάμαι , στο Bar One του Νίκου του Λαγού, στου Εικοσιπένταρχου τα μπουζούκια, στο Mobile , στο γήπεδο με τον Αστέρα, στο μαγαζί του γιου του με τα ηλεκτρονικά τσιγάρα,που δούλεψε για αρκετό καιρό ο Φώτης ή μάλλον , για όσο ζούσε ο Κώστας ! ! Μα πάνω απ'ολα τον θυμάμαι , να περπατάει απο την Τρίπολη στου Κάψια, στα μονοπάτια με τον ορειβατικό, αλλά πιο πολύ να είναι συνοδηγός, στο αυτοκίνητο του Φώτη του Μέγα, ή ψηλού ,γυρίζοντας στα πιο απίθανα μέρη , όντως πολύ πιο δεμένοι από μιά τυπική δήθεν συγγένεια,κάποιου βαθμού ,που νομίζαμε όλοι ότι είχαν ! ! Θεωρώ λοιπόν κλείνοντας, ότι ο Κώστας με αυτή την αφοπλιστική του ευγένεια που τον χαρακτήριζε,αν ζούσε στο Ηνωμένο Βασίλειο , θα του είχε απονεμηθεί ,τιμής ένεκεν, ο τίτλος του ΣΕΡ ! ! !
Υ.Γ. Είμαι σίγουρος φίλε Κώστα, ότι εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, διευθύνεις περίτεχνα το ΣΙΝΕΜΑ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ! ! ! Και σε πρώτη προβολή βλέπεις τα αγαπημένα σου Γουέστερν που λάτρευες !
Φιλικά ΘΕΟΔΩΡΟΣ Γ. ΚΑΤΣΑΡΟΣ
View the embedded image gallery online at:
https://www.kalimera-arkadia.gr/blog/item/62084-enas-laikos-bon-viveur-afieroma-ston-kosta-sianni-pou-eixe-to-sinema-arkadia-eikones.html#sigProId72d05e9b80
https://www.kalimera-arkadia.gr/blog/item/62084-enas-laikos-bon-viveur-afieroma-ston-kosta-sianni-pou-eixe-to-sinema-arkadia-eikones.html#sigProId72d05e9b80
2 σχόλια
-
συνδεδεμένος με την παιδική μου ηλικία ο κινηματογράφος ΑΡΚΑΔΙΑ ,ήταν η ευρύτερη γειτονιά μου αφου ο παππούς μους είχε μαγαζί πολύ κοντά στον κινηματογράφο ,ηταν φίλος με τον Σιάννη και ως εκ τούτου είχα ελευθέρας σε όλες τις παραστάσεις ,θυμάμαι στα διαλείμματα τον Διονυσίου (και τι δεν κάνω... ) ,τον Μακούλη (τσιγγάνα καρδιά )κ.ά ,και με πονάει όταν σήμερα μπαίνω στα μαγαζιά που έχει ματατραπεί και εγώ θυμάμαι τους τότε χώρους .........
-
Ένας υπέροχος άνθρωπος.Όποιος δεν τον γνώρισε πράγματι έχασε.