Menu
RSS
Πέμπτη, 28/03/2024
kalimera-arkadia logo
kalimera Arkadia Facebook pageKalimera Arkadia TwitterKalimera Arkadia YouTube channel
ΚΤΕΛ Αρκαδίας

Η τραγουδίστρια Μόνικα δεν ξεχνά το Άστρος!

Η τραγουδίστρια Μόνικα δεν ξεχνά το Άστρος!
Ο Χρήστος Κιούσης κάνει... πρεμιέρα στο G-Weekend Journal και θυμάται μια ραδιοφωνική κουβέντα που είχε πριν μερικούς μήνες με την Μόνικα! Μεταξύ άλλων, η τραγουδίστρια λέει ότι "για τα καινούργια τραγούδια που έρχονται, ετοιμάζω έναν ελληνικό και έναν τέταρτο αγγλικό δίσκο. Ήδη έχω κάνει τις μισές περίπου ηχογραφήσεις για τον ελληνικό δίσκο στο εξοχικό μου στο ...Άστρος Αρκαδίας."


Επιμέλεια: Χρήστος Κιούσης
Τη  Μόνικα την αγαπάμε και τη θαυμάζουμε από την πρώτη στιγμή που ακούσαμε δουλειά της. Είμαστε περήφανοι που “αναδείχτηκε” στη Θεσσαλονίκη και απολαμβάνουμε όλες τις μουσικές και τους στίχους που ξεπηδούν από το ταλέντο της, είτε πρόκειται για το πιο εσωτερικό “Avatar” και το “Exit” είτε για το funk “Secret in the Dark”. Ζει πλέον και δημιουργεί μεταξύ Η.Π.Α., Γαλλίας και Ελλάδας. Η συνέντευξη δόθηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό imagine 89,7 στη Θεσσαλονίκη λίγο πριν την εμφάνιση της στο Reworks Festival κι έτσι είχα την ευκαρία να συνομιλήσω μαζί της για το ένδοξο παρελθόν, το λαμπρό μέλλον και τα πολλά κι ενδιαφέροντα σχέδια της στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλά και στα μέρη μας. Μπορείτε να “παρακολουθείτε” τη Monika στο: http://www.monikalive.com

Μόνικα, καλωσόρισες!
Γειά σας, καλώς σας βρήκα!

Πολύ μεγάλη μας χαρά, τιμή και συγκίνηση που είσαι σήμερα εδώ, γιατί μου έρχεται στο μυαλό μια βραδινή εκπομπή του Αντώνη Κανάκη, όπου είχες παίξει unplugged πίσω στο 2008 και πρέπει να ομολογήσω ότι είσαι άρρηκτα συνδεδεμένη έτσι με τη δική μας ραδιοφωνική συχνότητα και είσαι πολύ ξεχωριστή για μας.

Είναι αμοιβαία η αγάπη.

Για πες μας λοιπόν. Κατ' αρχάς μετά από τόσο καιρό ό,τι κι αν μας πεις είναι νέο, αν και εμείς μαθαίνουμε, ακούμε και διαβάζουμε...είσαι αλλού.

Είμαι αλλού, αλλά είμαι και εδώ παράλληλα. Το καλοκαίρι που πέρασε και έμεινα εδώ το άκουσα από πολύ κόσμο, μου έλεγαν “Έφυγες”, “Μας ξέχασες” και είναι πραγματικά λυπηρό για μένα αυτό, επειδή δεν σταμάτησα ποτέ να σκέφτομαι, ποτέ να έρχομαι, δεν ξέχασα δηλαδή την Ελλάδα.Ίσως βέβαια να έκανα λίγο παραπάνω καιρό να έρθω στην Θεσσαλονίκη

Εδώ που είχε γίνει εκείνο το πολύ μεγάλο μπαμ. Θυμάμαι κυρίως τις χρονιές 2008-2009, το μακελειό που συνέβαινε κάθε φορά που ερχόσουν.

Ουσιαστικά από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησα κιόλας και είναι ένα ξεκίνημα που δεν νομίζω πως θα ξεχάσω ποτέ. Εκείνα τα ταξίδια, τα Σαββατοκύριακα των συναυλιών στο Μύλο και στο Block33, όταν ερχόμασταν και παίζαμε, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ ενθαρρυντική. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η επιβεβαίωση.

Σου έφτιαχνε την ψυχολογία, τη διάθεση αυτή η ατμόσφαιρα λοιπόν.

Ναι και ίσως φταίει και το γεγονός ότι η Θεσσαλονίκη είναι μια σπούδαια πόλη με δική της ενέργεια και κάθε φορά που περνούσα χρόνο εδώ, μου έδινε αυτή την ώθηση, ότι μπορώ να τα κατάφερω και ότι μπορώ να κάνω κι άλλα πράγματα.

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα αν υπήρξαμε το καύσιμο της μηχανής, γιατί η μηχανή έδωσε πολλά και βέβαια έχει και πολλά ακόμα να δώσει. Όμως τώρα πια, αλλαγή έδρας;

Ναι είναι κάτι που προέκυψε περισσότερο και όχι κάποια μορφή μακροπρόθεσμου στόχου. Ήταν σε κάποιο σημείο πριν περίπου τρία χρόνια, οπότε και βρέθηκα στην Νέα Υόρκη ,σαν τουρίστρια επειδή μένει εκεί μια φίλη μόνιμα και αποφάσισα να κάνω το ταξίδι.



Αφού έχουμε σπίτι πλέον ας το εκμεταλλευτούμε, σωστά; (γέλια)

Ακριβώς! Πήγα λοιπόν στην Νέα Υόρκη και έτυχε να γνωρίσω κάποιους μουσικούς, οι οποίοι ήταν πολύ μεγάλα ονόματα και είχαν συνεργαστεί με καλλιτέχνες όπως η Sharon Jones, η Amy Winehouse και πολλούς άλλους. Όταν τους είπα ότι είμαι και εγώ μουσικός και τους έβαλα να ακούσουν ένα ντέμο, μου είπαν με μία απόλυτη φυσικότητα “Α πολύ ωραία, δεν ξαναέρχεσαι στην Νέα Υόρκη να βγάλουμε και έναν δίσκο;” και προφανώς η απάντηση μου αρχικά ήταν “Συγνώμη σε μένα μιλάτε;” (γέλια) Αλλά ναι, κάπως έτσι ξεκίνησε και αργότερα ξαναπήγα στην Νέα Υόρκη.

Φαντάζομαι πως ό, τι κι αν τους έβαλες, όποιο τραγούδι κι αν επέλεξες εκείνη τη στιγμή, πρέπει να ήξερες όσο να'ναι και να πατούσες στα πόδια σου, ότι ήταν κάτι αρκετά καλό.

Σίγουρα ναι, ένιωθα μια αυτοπεποίθηση για το κομμάτι και δεν τους έβαλα κάνενα από τα κομμάτια των προηγούμενων μου δίσκων, τίποτα δηλαδή που να έχει ακουστεί προηγουμένως. Έβαλα μόνο ντέμο από το Secret and Dark. Απλά εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ περήφανη διότι όλες εκείνες οι Κυριακές που απλά ένιωθα ίσως μια μελαγχολία και έπιανα την κιθάρα και έπαιζα επιτέλους έπιασαν τόπο, βρήκαν ένα νόημα.

Άρα όλα αυτά τα κλεισίματα στο δωμάτιο και οι μοναχικές συνθέσεις, τελικά εξελίχτηκαν σε κάτι που αφορά και τον κόσμο.

Ναι. Σταμάτησαν να είναι πλέον πράγματα κρυμμένα στο κινητό μου.Και έτσι ξεκίνησε η σχέση μου με τη Νέα Υόρκη. Στη συνέχεια το ένα έφερε το άλλο. Ξεκίνησα την ηχογράφηση του δίσκου, με την βοήθεια κάποιων agents άρχισα να κλεινω συναυλίες, προέκυψαν συναντήσεις με κάποια ραδιόφωνα, έγιναν κάποιες συνεντεύξεις, ήρθε το label, έτυχε να γνωρίσω αργότερα την... αγάπη της ζωής μου που είναι τώρα στο Λός Άντζελες.

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το γυρίσω σε lifestyle κουτσομπολιό, αλλά μην απογοητεύεστε εκεί έξω θα αδράξω την ευκαιρία, θα κάνω τις ερωτήσεις που πρέπει!

Δυστυχώς δεν μπορώ να πω περισσότερα!

Δεν πειράζει, θα το αφήσουμε για την ώρα, αλλά θέλω τώρα να μάθω πως νιώθει η Μόνικα στην χώρα των θαυμάτων. Με αφορμή αυτό που μας είπες πιο πριν, συστήθηκες στους άλλους μουσικούς δείχνοντας, όχι κάποιο από τα κομμάτια των προηγούμενων δίσκων σου, με τα οποία ενδεχομένως να ένιωθες κάποια παραπάνω αυτοπεποίθηση, αλλά καινούργια που και εμείς φυσικά δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Επίσης η αλήθεια να λέγεται ήταν αρκετά διαφορετικά από προηγούμενες σου δουλειές και συνθέσεις... πρέπει να πούμε ότι ήταν μια έντονη αλλαγή ύφους.

Ήταν όντως μία έντονη αλλαγή, όμως την είχα ανάγκη.

Αυτό θα το δικαιολογούσες λέγοντας, ότι έχεις πολλή διαφορετική μουσική μέσα σου, που απλά εκφράστηκε τώρα ή απλά ήθελες, να κάνεις μια απότομη στροφή στην μουσική σου;

Δεν είχε καμία σχέση με κάποια λογική απόφαση, δεν έγινε μετά από σκέψη. Γράφω μουσική με βάση μόνο το συναίσθημα, το οποίο πηγάζει από κάθε εποχή της ζωής μου. Δεν ξέρω ακριβώς πως να το εξηγήσω. Επίσης πιστεύω, ότι έχει να κάνει και με τα ακούσματα. Δηλαδή όσο περισσότερη και διαφορετική μουσική ακούει κανείς, επηρεάζεται και αυτό που παράγει.

Η μουσική είναι μία, δεν θέλουμε ταμπέλες ή ετικέτες, θέλουμε μόνο να γουστάρουμε μουσική, σωστά;

Ναι ακριβώς. Επιπλέον, ακόμη και οι μπάντες και οι καλλιτέχνες που πάντα θαύμαζα έπαιρναν ενίοτε μεγάλες δημιουργικές στροφές. Από το παράδειγμα των Beatles μεχρι και τους U2, όταν έβγαλαν το Pop. Θυμάσαι την αντίδραση που είχαν αντιμετωπίσει.

Θυμάμαι. Ούτε αυτοί θα την ξεχάσουν ποτέ νομίζω! (γέλια) Τι θεωρείς εσύ top 10 των εμπειριών σου στην Αμερική; Τα live, η συνεργασία σου με τόσο μεγάλα ονόματα του μουσικού χώρου σε τόσο επαγγελματικά studio και συνθήκες;

Σούπερ επαγγελματικά studio δεν ήταν, γιατί ένα πράγμα που έμαθα εκεί είναι αυτό, ότι δηλαδή δεν έχουν καθόλου σημασία τα credits, ο εξοπλισμός, η εγκατάσταση...σημασία έχει μόνο η στιγμή και κυρίως η διάθεση. Δηλαδή θυμάμαι να είμαι στο studio στη Νέα Υόρκη, ένα μέρος όπου έχουν γίνει μεγάλοι δίσκοι όπως του Bruno Mars και λοιπά, και ήταν όλα ψιλοχύμα... χαλασμένα μικρόφωνα, καναπέδες και τους έλεγα, “Συγνώμη δεν θα γράψουμε;” και μου απαντούσαν “Ναι. Έχεις όρεξη; Ωραία τραγούδα λοιπόν” Κι έτσι γράφαμε.



Το παν δηλαδή είναι μέσα στο κεφάλι σου και στην ψυχή σου.

Ακριβώς. Επίσης χρειάζεται απόλυτη συγκέντρωση, διότι όταν δουλεύεις με κορυφαίους μουσικούς ξέρεις, ότι δεν χρειάζονται ούτε ιδιαίτερες πρόβες ούτε τίποτα. Αρχίζαν αμέσως, έπαιζαν, αντάλασσαν ιδέες, ήταν δημιουργικοί. Αν είχαμε 5 ώρες διαθέσιμες γράφαμε τρία - τέσσερα κομμάτια. Κατά τ' άλλα η πόλη της Νέας Υόρκης με κούρασε πολύ, είναι πολύ γρήγοροι οι ρυθμοί, είναι ένα χάος, ένα ηφαίστειο. Οπότε όταν άρχισα να κάνω συναυλίες ήταν μεν πολύ ωραίο και ευχάριστο, αλλά ήταν ταυτόχρονα και ταλαιπωρία όλο αυτό. Αργότερα, που πήγα στο Λος Άντζελες, ήταν καλύτερα, είχε τελείως διαφορετικό κλίμα βοήθησε και ο ήλιος...

Βοήθησε και ο έρωτας...(γέλια)

Εγκαταστάθηκα εκεί πέρα λοιπόν, αλλά ως γνωστόν το Λος Άντζελες είναι στην άκρη της Γης πραγματικά. Δηλαδή για να πας οπουδήποτε, θέλεις σίγουρα μια δωδεκάωρη πτήση...

Όντως είναι ό,τι πιο μακρινό μπορούσες να διαλέξεις.

Για Νέα Υόρκη η πτήση είναι 7 ώρες και για Ευρώπη δεν το συζητάω καλύτερα. Οπότε όταν μένεις Λος Άντζελες, μένεις κυρίως εκεί. Έχει πολύ ωραίο κόσμο, πολύ εύθυμο κόσμο, είναι όλα τεράστια, όμως μου λείπει πολύ η Ελλάδα μέσα σε όλα αυτά.

Έρχεσαι τακτικά;

Έρχομαι αρκετά τακτικά ναι. Φέτος τον χειμώνα ήρθα μέχρι και για Σαββατοκύριακο.

Άρα να μην νιώθουμε εγκαταλελειμένοι;

Καθόλου. Με φωνάζετε και έρχομαι.

Τέλεια. Θα μας πεις και τι ετοιμάζεις βέβαια, τι να περιμένουμε;

Ετοιμάζω δυο δίσκους τώρα οπότε ανυπομονώ να τους ακούσετε σύντομα.

Δύο ταυτόχρονα; Σαν τους Guns 'n' Roses; Όλα μαζί στη φόρα και μετά για λίγο καιρό ησυχία;

Ναι τους ετοιμάζουμε παράλληλα. Θα κυκλοφορήσουν σχεδόν μαζί.

Θα περιμένουμε με ανυπομονησία. Έχουμε ακούσει όμως διάφορα και για την επιτυχία σου στη Γαλλία.

Ναι ήταν βασισμένα κυρίως όλα σε μία πάρα πολύ ωραία πρόταση που μας έκανε το Deezer στη Γαλλία, γιατί στη Γαλλία ο δίσκος σκίζει έτσι; Υπογράφω αυτόγραφα και στα γαλλικά .(γέλια) 

Εσύ ήσουν ενθουσιασμένη για εκείνο το βράδυ;

Πάρα πολύ κυρίως γιατί ήταν και κάτι πολύ τιμητικό. Το Deezer είναι πολύ ξεχωριστό και πολύ λίγοι καλλιτέχνες έχουν την ευκαιρία να πάνε εκεί. Όπως επίσης και το NPR που έκανα στην Αμερική, που ήταν το tiny desk για το κρατικό ραδιόφωνο της Αμερικής. Αυτά τα δύο συγκεκριμένα νομίζω, ήταν και τα πιο σημαντικά σημεία από τις εμπειρίες μου μέχρι τώρα. Γενικά οι συναυλίες έχουν παέι πάρα πολύ καλά και ο κόσμος... δεν μπορώ να περιγράψω την αγάπη.

Και για τα καινούργια που έρχονται;

Για τα καινούργια που έρχονται, ετοιμάζω έναν ελληνικό και έναν τέταρτο αγγλικό δίσκο. Ήδη έχω κάνει τις μισές περίπου ηχογραφήσεις για τον ελληνικό δίσκο στο εξοχικό μου στο ...Άστρος Αρκαδίας.

Κατ' αρχάς αυτό το εξοχικό το αναφέρεις από την πρώτη εκπομπή που μας μίλησες, πρέπει να αποτελεί φάρο δημιουργίας στην καλλιτεχνική σου ζωή. (γέλια)

Εννοείται! Είναι το αστέρι της δημιουργίας...

Μου κάνει αρκετά μεγάλη εντύπωση το ότι θα έρθεις με ελληνικό δίσκο ξανά. Φοβόμουν δηλαδή, ότι ίσως είχες αφήσει τον ελληνικό στίχο πίσω.

Ναι. Απλά δεν ήθελα να γυρίσω στον ελληνικό στίχο, όταν και επειδή θα μου το ζητούσαν οι υπόλοιποι. Δεν ήθελα να κάνω έναν ελληνικό δίσκο επειδή πρέπει, αλλά όταν θα έχω τα τραγούδια για τα οποία, θα νιώθω και εγώ περήφανη και θα μου αρέσουν.

Τα οποία είναι τραγούδια που παράγονται, όσο βρίσκεσαι στο εξωτερικό;

Όχι είναι κυρίως τραγούδια που μαζεύονται από όταν ήμουν 16 χρονών. Κάποια από αυτά γράφτηκαν μέχρι και πριν από δύο μήνες, αλλά τώρα που έχω 15-17 ντέμο, ξεκίνησα να ηχογραφώ. Θα είναι σύνολο 10 περίπου ελληνικά τραγούδια. Γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένη από όσες ηχογραφήσεις έκανα αυτές τις τελευταίες βδομάδες, είμαι πολύ ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα. Και έρχεται και ο παραγωγός μου από Νέα Υόρκη στο Άστρος Κυνουρίας, για να ξεκινήσουμε τον τέταρτο δίσκο.

Ο παραγωγός σου από Νέα Υόρκη θα έρθει στο Άστρος Κυνουρίας;

Δεν κατάλαβες. Ο παραγωγός μου ήταν πριν ένα μήνα περίπου με τη Lady Gaga και μου έλεγε “It's ridiculous. Where am I even coming to?Astros Kinouria...” (γέλια)

Οπότε θα έρθετε στο ... Άστρος Κυνουρίας, για να ολοκληρώσετε τον τέταρτο δίσκο. Φαντάζομαι θα είναι δύο δουλείες με αρκετά μεγάλες διαφορές μεταξύ τους.

Ναι θα έχουν πολλές διαφορές. Θα ολοκληρωθούν στη Νέα Υόρκη και στο Νάσβιλ.

Αυτή η μεγάλη διαφορά της ταυτόχρονης παραγωγής δύο δίσκων, κρύβει έναν λίγο διπολικό χαρακτήρα, μια πιο σχιζοφρενική μουσική διάθεση;

Κρύβει και θέλει πάρα πολλή συγκέντρωση. Μερικές φορές η διαδικασία είναι πολύ εξοντωτική και πρέπει να είσαι 100% συγκεντρωμένος, ώστε να μην γίνουν λάθη και να μπορείς να αναπαράγεις ιδέες, διότι όσο και να έχεις τα κομμάτια έτοιμα, όταν είσαι στο studio και τα ξανακούς μπορεί να αλλάξει κάτι. Όμως ακόμα και έτσι το είχα και εγώ πάρα πολύ ανάγκη. Είχα να μπω στο studio σχεδόν 3 χρόνια και μου είχε λείψει, οπότε το απολαμβάνω.

Με ποιο τραγούδι να κλείσουμε τη συνέντευξη;

Ας είναι το “Over the Hill”, από 'κει ξεκίνησαν όλα...

(συνεχίζει...)

Θυμήθηκα μιά.. ιστορία για το “Over the Hill”. Θυμάμαι όταν πρωτοπαίζαμε στη Θεσσαλονίκη, στον Μύλο νομίζω, οι συναυλίες ήταν sold out και γινόταν χαμός. Κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι λοιπόν, άκουγα μία γυναικεία φωνή να λέει “Παίξε το white!”. Τέλος πάντων σε κάθε κομμάτι το ίδιο πράγμα, μέχρι που πάει κάποια στιγμή ένας από τους συνεργάτες μου και της λέει, “Συγνώμη κυρία μου, ποιό white;” κι απαντάει εκείνη “To white. Αυτό που λέει white, tell me white!” Της λέει “Δεν υπάρχει τέτοιο κομμάτι” αυτή όμως επέμενε ότι υπάρχει. Μετά από λίγο κατάλαβε και της είπε “Μήπως εννοείτε το over the hill, αλλά λέει why όχι white” και του απαντάει “Τι λες καλέ white λέει, δε λέει black”!
Αυτά είναι. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Σε ευχαριστούμε Μόνικα πάρα πολύ που ήσουν σήμερα εδώ, ανυπομονούμε γενικά να ακούμε πράγματα από σένα, ανυπομονούμε για τους καινούριους δίσκους και γενικά για όλη την παραγωγή, που θα ξεπηδήσει από το Άστρος Κυνουρίας.

Ευχαριστώ πολύ. Και 'γω μπορεί να μην το δείχνω συχνά αλλά να ξέρετε, την αγαπώ πάρα πολύ τη Θεσσαλονίκη.
gazzetta.gr

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Επιστροφή στην κορυφή

Διαβάστε επίσης...